Paarden

Op Terschelling wilden Gemma en Selma graag paardrijden. Het was een wens van beiden en terwijl ze erover aan het praten waren werden ze steeds enthousiaster. Ze zagen zich al helemaal nonchalant door de branding galopperen met wapperende haren. Ze vroegen of ik ook zin had om mee te gaan, maar twijfelachtig bedankte ik.

Paarden, ik vind ze eng. Ze zijn ten eerste veel groter dan ik en (ondanks dat ik het aan ze vraag) kunnen ze me niet garanderen dat ze niet raar gaan doen als ik op hun rug zit. Daarbij zie ik mezelf al met zadel en al omglijden, zodat ik op de kop op de buik van het paard klem zit in het zadel terwijl het paard door de branding loopt en ik dus bijna verzuip en bij iedere stap een paardenbeen tegen mijn hoofd krijg. Nee, mij niet gezien!

Toen Gemma en Selma eenmaal geboekt hadden praatten ze er bij de koffie opeens over dat het misschien wel van die kleine pony's waren, die met die korte beentjes, waardoor je met je voeten door het zand sleept. Opeens begon ik te twijfelen; dat zou ik ook nog wel durven! Maar het vooruitzicht dat ik in mijn auto langs Selma en Gemma op een pony over het strand kon rijden won van het idee van Ilse op een pony.

Eenmaal bij het bedrijf van de paarden verhuur aangekomen haalde ik opgelucht adem. Het stonk er naar paard, de caps wiebelden op de hoofden van de meiden en de paarden waren enorm! Snel ging ik achter een auto staan om heldhaftig wat foto's te maken, maar toen het eerste paard ook maar een beetje bewoog ben ik er vandoor gegaan. Achteraf hoorde ik van Selma dat ze wel bang was aan het begin. Toch heeft ze het maar mooi gedaan, net als Gemma.