Papa is terug!

En; mèt cadeautjes voor de kleine prinses. Femke kreeg dit prachtige kledingstuk, om al haar vriendjes en vriendinnetjes de ogen mee uit te steken.

Ook nog een prachtige dromenvanger. Het komt bij de indianen uit Noord Amerika vandaan. Indianen geloven dat het zelf maken en ophangen van een dromenvanger boven het bed nare dromen weert. Eeuwenlang al maken Indianenouders dromenvangers om boven het bedje van hun kinderen te hangen. Men gaat er van uit dat de hemel doorweekt is met dromen, goede dromen maar ook slechte dromen. Tijdens de nacht worden de nare dromen gevangen in het ‘web’ en volgens de legende glijden ze er dan in de morgen af en drogen ze op in de ochtendzon. Fijne dromen kunnen ongehinderd hun doorgang in het centrum van de dromenvanger vinden en treden daarmee het leven binnen van de dromer.

Vanaf nu kan de kleine Femke dus nog rustiger slapen en hoeft ze zich geen zorgen meer te maken over nare dromen. En mocht de dromenvanger ooit een keer niet optimaal functioneren, dan heeft ze altijd nog de GVR (Grote Vriendelijke Reus) die met zijn trompet de leuke en goede dromen de kamer van Femke in zal trompetteren.....

Coole Bram

Standaard als Diederik en ik een paar dagen weg zijn geweest reageerde Bram zich op ons af als we terugkwamen. Eerst per ongeluk naar ons toerennen, vervolgens halverwege bedenken dat wij die mensen zijn die hem een paar dagen aan zijn lot hebben overgelaten en dan blijven staan, ons aankijken, zich omdraaien en gaan zitten, met de rug naar ons toe. Meestal duurde dat een half uur, dan was de ergste wraakactie wel overgewaaid en mochten we hem weer aanhalen.

Op zich wel verbazingwekkend dat Bram zo deed. Carolien, die altijd de mannen eten geeft is erg goed voor ze, ze krijgen soms zelfs verse tonijn en Carolien blijft altijd even een tijdje binnen zodat ze niet zo lang alleen zijn.

Tegenwoordig als we even wegzijn, hebben we altijd uitstekende oppas, die alle dagen dat we er niet zijn in ons huis woont. De ouders en de oom en tante van Diederik wisselen dit af per vakantie en die genieten dan van ons huis, de hei en zijn er even helemaal uit. Voor ons natuurlijk ideaal, de katten worden prima verzorgd en ons huis is bewoond, dus we laten de boel heel gerust de boel. Bram en Igor merken amper dat we weg zijn en als we terugkomen is het of er niets is gebeurd. Igor loopt een beetje buiten te wandelen of slaapt op het logeerbed en Bram, even aanhankelijk als altijd, is niet bij ons uit de buurt te slaan.

Zo ook de afgelopen paar dagen. Oom Lou en tante Bep zaten heerlijk in Hilversum en de twee vierpotige kerels zijn goed verzorgd en verwend. Aangezien Diederik een paar dagen later thuiskomt slaap ik met de slaapkamer deur open, omdat ik het wel gezellig vind als Bram bij me op bed slaapt. Bram weet dat inmiddels ook, want als Diederik zo af en toe eens laat thuis komt, mag Bram ook op bed slapen tot "de baas" er weer is.

Maar wat gebeurt er tot mijn verbazing? Bram is opeens heel cool geworden. Hij komt even een aai halen, knort en spint een minuutje of wat en druipt af. Hij gaat lekker beneden in de rode stoel slapen en loopt niet als een hondje achter me aan bij elke stap die ik zet. Ik zou bijna denken dat hij een vriendinnetje heeft, ondanks dat onze Bram al jaren een enorme je-weet-wel-kater is.....

Ze slaapt...

Femke was onrustig vandaag. Niet een beetje onrustig, dat ze het af en toe even op een brullen zet en dan weer vrolijk heen en weer door het huis kuipt, nee echt vreselijk onrustig.

Femke huilde bijna de hele dag. Ik werd er zelfs onrustig van, want er was niets aan de hand. Als ze me zag was het goed, maar als ik haar kamertje afliep was het mis. Ze stond in no time weer in haar bed en gilde, echt hard, zo hard dat ik overwoog om watjes in mijn oren te stoppen omdat mijn trommelvliezen er pijn van deden.

Haar middagslaap ging dus niet door. Maar ze was helemaal kapot. Gelukkig ging het avondeten wel goed, ze smulde van vers gebakken zalm met broccoli en ovenfrietjes. Ook haar toetje ging er fluitend in.

Na het eten begon het gebrul weer van voor af aan, ik heb haar meteen op bed gelegd, met de gedachte; hoe eerder ze nu slaapt hoe beter. Wat denk je? Ze valt al bijna in slaap als ze nog onderweg is van mijn armen naar haar matras.

En ik? Het (overigens enige) voordeel van zo'n stressdag als vandaag: Ik kan op zo'n moment extra genieten van een avondje voor mezelf: heerlijk op de bank ploffen met een zelf geimporteerd glas rode wijn (Dornfelder van huis Apel), een lekkere suffe film om nergens meer aan te denken en mijn heerlijke boek dat ik deze week aan het lezen ben, "Dagboek van een Geisha", van Arthur Golden. Een echt schitterend boek en aanrader voor elke boekenfan!

Nog één nachtje slapen

Nog één nachtje slapen en dan is hij er weer. Wie? De grote held van Femke, namelijk haar papa!

Femke moest het de afgelopen dagen alleen met haar moeder doen, omdat papa voor zijn werk in Las Vegas zat. Femke is heel gek op haar papa en was de afgelopen dagen dan ook lang niet altijd zo vrolijk zoals we haar allemaal kennen. Minder lachen, vaker huilen en een stuk onrustiger in de nachten.

Elke dag heb ik een klein verhaaltje over papa verteld en geteld wanneer hij er weer zal zijn. Nu de laatste dag. Wij eten samen een boterham en papa stapt bijna in het vliegtuig. Om 17.00 Nederlandse tijd vliegt papa eerst naar New York en vandaar door naar Amsterdam. Wij vertrekken morgenochtend héééééél vroeg naar Schiphol. En als hij daar bij de bagageband staat te wachten op zijn bagage staan wij al klaar om hem op te halen en hem snel mee te nemen naar huis, waar hij hoort!

Dus al met al is het nog niet eens 1 nachtje slapen, dan ziet Femke haar grote held weer.

Geweldige slippers

Tja, als Femke even uitgespeeld is met haar eigen speelgoed zit er nog maar één ding op: creatief worden met andere dingen.

Even zoeken op de kamer, wat ligt er allemaal, ah, ze pakt zelf al wat...

Femke was helemaal zwaar onder de indruk van de foute badslippers van hotel Nittelerhof. Tante Annemarie, zonder enige gêne ging er helemaal in mee. Handje erin, gek stemmetje opzetten, praten en gek doen maar.

Gelukkig had Femke mog wel even tijd om een blik in de camera te werpen.

Weer thuis

Zo heerlijk als het is om weg te gaan, zo heerlijk is het ook altijd weer om thuis te komen. Lekker alle vertrouwde dingetjes om je heen, je tv gids, je eigen keuken, je eigen bed en neerploffen op je eigen bank. Ook Femke vond het heerlijk weer thuis te zijn, ze keek blij rond, begon te kirren en handjes uit te steken toen ze Bram aan zag komen lopen en was een uur zoet met haar eigen vertrouwde blokkenkar en houten Bumba-puzzel.

Eigenlijk alleen jezelf om je heen, niet te hoeven bestellen van de kaart als je wat wilt hebben, maar gewoon uit de kast pakken waar je zin in hebt. Ongegeneerd chipjes uit de zak eten, beetje doelloos rondzappen en met niemand rekening houden.

Lang leve thuis zijn, voor in ieder geval 1 dag dan. Dan is het weer wassen draaien, opruimen, boodschappen doen, koken, nog meer wassen draaien, takken van de storm weghalen bij mijn auto, vaatwasser leeghalen, etc. Tijd voor nieuwe vakantieplannen dus!!

Wij waren er ook......(een beetje)!!

Diederik naar Las Vegas, dus Annemarie, Femke en ik naar Nittel. Een leuk adresje als je er even helemaal uit wilt zijn en lekker wijntjes wilt inslaan voor thuis (wat we natuurlijk ook gedaan hebben…).

Ons verblijf bestond uit: Een avondje vreselijk veel Riesling drinken, lekker eten, kletsen met Marco en Esther als ze tussen de bedrijven door tijd hadden, naar de sauna, heerlijke massage in de beautysalon in de kelder van het hotel, Annemarie 2 dagen ziek, vreselijk veel potjes melige Yahtzee, Ilse een avondje eten met Marco, heel erg Femke knuffelen, een dagje Trier met vreselijk goede kledingaankopen, een hele chagrijnige serveerster in de kelder van een gebouw dat als restaurant fungeerde, een bezoek aan een amfitheater in Trier, een avondje buiten de deur eten met Marco en Esther, en…….. JUIST! Zie de foto!

Ook wij waren vreselijk cool en Vegas-achtig bezig…..

Goed voornemen

In Nittelerhof is een klein maar fijn zwembad. Niet om heel hard extreem baantjes te kunnen zwemmen, maar dankzij de ontzettend krachtige jet-stream die in het bad gebouwd is, kun je toch zeker wel een kwartiertje flink rechtdoor tegen de stroom inzwemmen (als je dat tenminste zou willen).

Ik had een goed voornemen, heerlijk met Femke in het zwembad spelen, ze is tenslotte een klein waterratje, dus dat zou ze zeker waarderen. ’s Morgens om half acht zaten we samen aan het ontbijt, terwijl Annemarie nog sliep. Om half negen waren we weer op de kamer, ik in mijn bikini met badjas en Femke in zwemluier met badjasje. Verwachtingsvol stapten we het water in, brrr. Even doorbijten waarschijnlijk, als je er éénmaal doorheen bent is het vast heerlijk. Helaas, ter hoogte van ons beider buik(je) heb ik de moed opgegeven. Femke begon eerst te klappertanden, vervolgens te huilen en ten slotte omhoog te klimmen tegen mijn lichaam. Ik heb even heel goed haar armpjes bekeken en ik kan het me verbeelden, maar ze leken heus een beetje blauwig.

Uiteraard vond ik dat een prima excuus om zelf ook het water uit te gaan, het is natuurlijk levensgevaarlijk om zelf te zwemmen en haar op de kant te laten kruipen. Dan maar samen in een ligstoel en even vreselijk knuffelen, een heel goed alternatief!

Onderonsje?

Heerlijk een paar dagen ontspannen in hotel Nittelerhof. Niets moet, we kunnen in de sauna, we krijgen een massage, een gezichtsbehandelingetje, we wandelen wat en we drinken Nitteler-wijntjes. Het hotel van Marco en Esther draait goed en inmiddels hebben ze soms tijd voor andere prioriteiten. Bijvoorbeeld een kleine Femke.

Esther geniet van de kleine en Femke volgt Esther de hele dag door en lacht en zwaait continue naar Esther als ze voorbij loopt. Ze kijken samenzweerderig naar elkaar, zoals Bram samenzweerderig alles en iedereen uit mijn buurt hield toen ik zwanger was. Bram gromde zelfs naar de postbode de eerste drie maanden van mijn zwangerschap. Zou Femke iets doorhebben of weten wat anderen nog niet weten? We horen vast snel meer!

Eerste bult...

Femke wilde niet slapen, omdat het beneden veel gezelliger was dan op haar stille kamertje met de gordijntjes dicht. Ze brulde en brulde en ik was al 3x naar boven geweest om haar weer neer te leggen. Ze gaat steeds staan, maar weet vervolgens nog net niet hoe ze weer moet gaan zitten, dus dan is het feest!

Het was namiddag en wij zaten lekker met een glaasje wijn aan tafel te kletsen. Opeens hoorden we een hele harde klap met een nog harder geschreeuw. Ik rende naar boven en daar zat ze, een rode klein beetje dikke plek op haar voorhoofdje, oftewel: haar eerste bult van het vallen.

Ik geloof dat ze nu weet hoe ze moet gaan zitten, maar nu moet ze nog leren dat het niet de bedoeling is dat ze dat tegen de spijltjes van haar bedje doet.

Verhaal-loos

Maar ik vind de foto gewoon zo leuk!

Betrapt!

Femke stond aan de ene kant van de bank.

Femke kan, als ze staat, nog niet van punt a naar punt b, ook niet als ze zich aan bv bank of box vasthoudt.

Femke dacht dat ik niet keer.

Femke liep naar het midden van de bank, tot ze zag dat ik keek. Toen kon ze opeens niet verder...

Nu al tv?

Zelf uitzoeken op tv wat je wilt zien, je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Schoenen uit en op de bank ploffen met de gids in je handen....

De afstandsbediening is ook al tijden niet meer veilig als Femke in de buurt is. We zetten snel aan wat we willen zien en halen de batterijen vervolgens uit de afstandsbediening.

Retourtje geluk

Vanavond op tv een programma met een naam waar ik me al een paar weken aan stoor, terwijl ik het programma nog nooit gezien heb; het programma "Retourtje geluk".

Stel: ik sta op het station van Hilversum en ik vraag aan het loket een retourtje Amsterdam. dan ga ik naar Amsterdam en eind van de dag weer terug naar Hilversum.

Stel: komt er een televisieprogramma, dat mij uit mijn ongelukkige leven plukt en mij verrast met een retourtje geluk.....

Valt het 20 cent muntje? Ik zou opteren voor een enkele reis!

Akzo

Gister vertelde Eric dat hij afgelopen week hoorde (en we zagen het al op het nieuws) dat het hoofdkantoor van Akzo verhuist van Arnhem naar Amsterdam. Spannend, want dat zou betekenen dat Eric voor de laatste paar jaar dat hij nog moet werken naar Amsterdam of omgeving Amsterdam zou moeten verhuizen.

Vandaag het bericht dat er een soort van regeling wordt getroffen en dat Eric niet hoeft te verhuizen. Gelukkig voor hem, hij zag er (terecht) best tegen op.

Femke had bijna een opa meer in de buurt wonen, want uiteraard had ze Eric kunnen overtuigen om de hoek te komen wonen, zodat hij (en oma!) vaak zouden kunnen oppassen....

Ik word oud!

Vandaag bekeek ik in het systeem mijn vakantie-uren overzicht. Dat is begin van het jaar altijd leuk, omdat er dan 180 uur wordt bijgeschreven (gelijk aan 20 dagen verlof à 9 uur). Zeker als je nog uren overhebt van het jaar ervoor ziet dat overzicht er interessant uit.

Tot mijn grote verbazing zag ik bij het kopje “tegoed deze periode” 194,4 uur staan in plaats van de gebruikelijke 180 uur. Ik heb heel snel in de ING CAO zitten spitten en wat denk je? Vanaf het jaar waarin je 35 wordt, heb je recht op zogenaamde ouwelullenuren.

Tot vanmorgen voelde ik mij fris en energiek, dat is nu in één klap van de tafel geschoven. Ik voel me oud, moe en krakkemikkig. En dat alleen maar omdat ik dit jaar recht heb op anderhalve dag extra verlof.

Vakantieplannen!

Ik heb het hele jaar door zin in vakantie. Niet omdat ik lui ben en niet wil werken, maar omdat ik een hekel aan kou heb en veel dingen in de wereld wil zien. Warme landen, temperamentvolle mensen, ander eten, andere cultuur, ik vind het allemaal geweldig.

Om deze reden heb ik even overwogen dit weekend naar de vakantiebeurs te gaan. Niet omdat dat nou zo’n briljant concept is, maar meer omdat ik dan weer tevreden naar huis kan gaan met stapels folders van de meest prachtige en exotische bestemmingen.

Diederik wilde niet, hij houdt totaal niet van dit soort dingen. Achteraf ben ik hem dankbaar, als ik er namelijk eenmaal ben erger ik me aan de drukte en gedrag van mensen. Daarbij was dan vandaag de papierbak vol geweest met folders, omdat ik de folders bij thuiskomst eigenlijk altijd gelijk weer weggooi.

Toch heb ik nog steeds heel veel zin in vakantie. En ondanks alle plannen voor mooie verre reizen, kan ik me nu al helemaal verheugen op een paar dagen Nittel, dan zien we daarna wel weer verder!

Beroemd nichtje

Mijn nichtje is begonnen met het schrijven van een boek. Of het gaat lukken het te voltooien weten we nog niet, maar spannend is het wel.

Komende week ga ik met Femke en mijn nichtje een dag of 5 naar Nittel, een wijndorp aan de Moezel. Ik wil vooral lezen, in de sauna zitten, elke dag een siësta houden en een beetje bloggen. Annemarie wil die dagen onder andere gebruiken om verder te schrijven aan haar boek, dus haar laptop gaat mee.

Misschien inspireer ik haar enorm, of misschien inspireert Femke haar enorm om te komen tot een meesterwerk.

Misschien is één van ons de muze aan de moezel...

Nieuwe laarzen

Bijna lijken het de hippe UGGS die Femke aan haar voetjes heeft, maar dat is nog niet net het geval. Wel staan ze heel erg leuk al zeg ik het zelf.

Het gaat alleen niet om de zogenaamde UGGS van Femke, maar om de prachtige nieuwe laarzen van haar tante Yvette. De volgende keer maken we een leuke foto van Femke waar ook haar hele tante Yvette opstaat, met of zonder mooie laarzen! :-)

Blij met toetjes

Sinds kort geven we Femke af en toe een toetje na het eten. De eerste paar keer gaf ze er geen snars om, maar ze wordt steeds enthousiaster. Bij de eerste paar keer hield de lust halverwege het dessert gewoon op. Vond ik helemaal niet erg, ik ben zelf namelijk gek op deze kindertoetjes, dus ik kon zelf dan snel het bakje leeg eten, onder het motto dat het toch over is....

Tegenwoordig (na een toetje of 6) is Femke echter gek op deze dreumes-delicatesse. Helaas voor mama, er blijft geen hapje meer over. En daarbij is het ook nog leuk speelgoed als de verpakking nog gesloten is. Je zou bijna denken dat ze er nog blijer mee is als het toetje nog gesloten is....

Opa 76

Afgelopen woensdag werd opa 76 jaar. De opa van wie Femke de prachtige rode gloed over haar haar vermoedelijk heeft gekregen. Gezien alle werkende mensen en drkke agenda's is het zondag 14 januari tijd om dat met de hele familie te vieren.

Speciaal voor de verjaardag van opa had Femke nieuwe kleren aan, ze zag er superhip uit. En Femke at gewoon mee, een stukje gebak met advocaat, wat zoutjes en zalm, maar dan zonder toastje en 's avonds surinaamse rôti.

Kleine meisjes worden groot en hopelijk kan Femke nog heel lang van haar opa Miedema genieten!

Hobby

Een vriendin van me roept wel eens dat ze geen hobbies heeft en dat ze daar enorm van baalt. Zo zegt ze wel eens terwijl we een wijntje drinken: "zucht....kon ik maar saxofoonspelen....het niet hoeven leren enzo, maar dat ik het echt opeens zo heel goed zou kunnen" Het is wel eens zo erg dat ze roept: ik overweeg bloemschikken, kaarten maken van theezakjes , pottenbakken, al is het maar IETS!

Mijn standaard antwoord is dan: hoezo heb jij geen hobbies? Je vindt koken superleuk en kookt dan ook geweldig, vindt het heerlijk om mensen om je heen te hebben, je reist graag en gaat graag en regelmatig naar het theater. Ze geeft me daar wel gelijk in, maar toch heeft ze het gevoel dat ze niets doet dat echt creatief is.

Ik heb nu iets voor haar gevonden: een weblog bijhouden, net als ik! En zoals jullie hier kunnen zien is het ook nog eens een hobby die je heel lang kan volhouden. Deze dame stond vandaag op nu.nl. Ze woont in Spanje en is 95 jaar. Iedere dag schrijft ze (eigenlijk citeert ze en haar kleinzoon typt) stukjes op haar blog, over dingen die haar interesseren en stukjes uit haar leven.

Neem maar eens een kijkje, ze heeft een blog in dezelfde opzet (en van dezelfde blogaanbieder) als Annemarie en ik! We kunnen dus nog even doorgaan. http://amis95.blogspot.com/

Feest bij papa

Dagelijkse sleur. Femke is thuis, mama is thuis. Naast het vele knuffelen, spelen, gek doen en noem maar op, spelen we wat, eten samen een boterham, lezen we samen een boekje. Dan wrijft Femke in haar ogen en is het slaaptijd.

Femke blijft maar doorgaan en vaak is Femke zo moe dat ze de slaap niet meer kan vatten. Tegen haar slaap vechtend komt ze dan nog een half uur verder, maar dan is het echt mis. Dan de vraag leg ik haar in bed of wacht ik tot Diederik thuis komt. Afhankelijk of hij onderweg is en dus elk moment thuis kan komen hou ik haar nog heel even op, want ik vind het altijd leuk als papa zijn kleine meisje nog even kan zien als hij thuiskomt, voor ze naar bed gaat. Wel verzoek ik hem door te rijden, want het is nu echt geen lol meer met haar te beleven.

De half slapende Femke, die een kwartier niet meer rustig te krijgen is en echt jengelig is ziet haar papa, begint te lachen, steekt haar armen in de lucht en alle slaap is weg. Diederik gooit haar in de lucht, laat haar vliegen boven zijn hoofd, knuffelt haar helemaal plat en Femke schatert het uit.

Bij papa is het altijd feest en Diederik kijkt me vreemd aan: waarom moest ik nou opschieten, het gaat toch prima met haar?

Very Important Person

We zouden bij Ingrid in Amsterdam eten, met Siebe en Gemma. Het werd Hilversum, aangezien haar oma de dag ervoor werd begraven en haar hoofd en agenda daardoor (terecht!) even niet naar koken en boodschappen doen stond.

Naast bovenstaande emoties op privévlak had Ingrid ook zakelijke spannende dingen: haar beoordelingsgesprek. Resultaat: ze zijn helemaal tevreden en Ingrid krijgt een baan voor onbepaalde tijd.

Donderdag werd Ingrid gebeld door haar werk, met de mededeling dat ze in het MT komt. Ingrid wordt belangrijk! Zou Femke hier wel beseffen dat ze bij een MT lid van een goed draaiend bedrijf op schoot zit?

Ik heb Ingrid nog maar niet verteld dat bij ons MT voor Management trainee staat.....

Jeugdsentiment

Deze stoel stond heel vroeger bij de ouders van mijn vader in huis. Het was opa zijn stoel, met ernaast een eigen klein tafeltje met een asbak en ruimte voor zijn dagelijkse borreltje: een jonge jenever. Op een gegeven moment werd opa ouder (zo gaat dat) en werd deze stoel te lastig voor hem met "in- en uitstappen". De stoel ging naar mijn ouders en er kwam een nieuwe, hogere voor mijn opa. Mijn moeder maakte een nieuwe kussen, van stof in plaats van leer en ze hadden er nog lang plezier van. Jaren later belandde deze stoel bij Diederik en mij, in Zaandijk.

Inmiddels is de stoel echt niet mooi meer. Naast het verschoten kussen (dat nog eenvoudig opnieuw te bekleden is) is het leer inmiddels op meerdere plaatsen gescheurd en bruin geworden van ouderdom. Na meer dan een jaar wikken en wegen hebben we afgelopen maand besloten dat hij weggaat.

Toch nog even een foto van je ook al staat je al in de schuur en is je vervanger al gekocht. Ondanks dat je er echt niet meer uitziet zat je zo ontzettend lekker. Ik kon ook zo lekker schuin in je zitten met 2 benen over 1 van je armleuningen geslingerd. Ik heb heel veel plezier aan je beleefd!

Winterslaap

Sommige dieren houden een winterslaap. Zo vond ik op internet de volgende statistieken:

De relmuis is de kampioen van de winterslapers: hij slaapt 7 maanden en wordt daarom ook soms de zevenslaper genoemd.

De egel ligt vanaf de eerste vorst ineengerold in zijn ondergrondse nest. Zijn lichaamstemperatuur daalt van 39°C tot 7°C

De vleermuis houdt een winterslaap van oktober tot maart met zijn kop naar beneden in een donkere plaats.

De das en de eekhoorn houden maar een korte winterslaap die dikwijls wordt onderbroken om te eten van de wintervoorraad.

Opvallend: Bram en Igor zijn een combinatie van dit alles. Ondanks dat ze niet bij het record staan slapen ze volgens mij het meest van alle dieren, ze hangen niet op de kop maar slapen wel de hele winter door, ze blijven heerlijk warm tijdens het slapen, al duiken ze zwaar ondergronds in onze dekbedden en ze onderbreken hun slaap wel degelijk om te eten, van ONZE voorraad.

Nieuwe fase?

Femke wil niet meer gaan slapen overdag. Ieder klein hummeltje, zeker als ze onder de 2,5 zijn, moet nog een middagslaapje doen. Persoonlijk vind ik dat het ook geen kwaad kan als vrouwen van rond de 35 dat ook doen, maar daar gaat dit stukje niet over.

Femke gaat als ze moe wordt heel hard met beide handjes in haar ogen wrijven. Voor ons ideaal want dan weten we wanneer ze wil slapen, aangezien ze nog niet kan zeggen: "ik wil slapen". Ook handig als we haar eens bij anderen onderbrengen, iedereen weet inmiddels, als Femke in haar oogjes wrijft: PLAT!

Maandag en dinsdag was Femke op het kinderdagverblijf. Ik haalde haar beide dagen op (Diederik brengt altijd) en beide keren zei Sandra: Femke is heel moe, maar ze wil gewoon niet slapen. Ik dacht nog dat valt wel mee, morgen is ze weer een dagje rustig thuis, banaantje eten, erna even dutten, dat loopt wel los.

Het liep niet los, Femke wil gewoon niet meer slapen overdag, maandag niet, dinsdag niet, woensdag niet en ook donderdag niet. Ze gaat liggen, doet haar ogen dicht en zodra je de deur dicht doet is het bal. Nou zijn we van het principe "laat maar even gaan", maar na 30 minuten ligt ze nog te zingen! Als je dan heel voorzichtig om de hoek kijkt staat / zit ze rechtop in bed, één en al glimlach van oor tot oor. Als ze staat kijkt ze ondeugend, als ze zit wiebelt ze alsof ze aan het trampolinespringen op haar billen is.

Nou ja, als ze echt niet wil slapen dan maar uit het bedje. Met als gevolg heel hard in de oogjes wrijven, want ze wil niet uit bed, ze wil slapen. Nou ben ik een groot fan van het boek: baby's eerste levensjaar voor dummies, dat zijn wij namelijk, ontzettende opvoed-dummies. In het boek staat dat kinderen om de zoveel maanden een nieuwe fase ingaan, met een nieuw bijbehorend ritme. Dat kan gepaard gaan met minder slaap en zoeken naar nieuwe tijden en patronen. Er staat ook bij dat dit weer ophoudt, als het ritme gevonden is.

Tot die tijd maar vreselijk mee trampolinespringen, meezingen, handjes klappen en knutselen. Wie weet wordt ze er moe van, ik slaap er in ieder geval beter door......

Gekke Belgen

Gister op het nieuws, de Belgen willen een wegenvignet in gaan voeren, net als Oostenrijk en Zwisterland.

In Zwisterland betaal je 27 euro voor een vignet dat een heel jaar geldig is. In Oostenrijk kun je kiezen uit een 10-daags, 2-maands of jaarvignet, tussen de 7 en de 72 euro. België is nog niet de helft van Oostenrijk qua opparvlak. De wegen bestaan uit betonplaten met veel hobbels.

Nou maar hopen dat die 60 € inclusief onbeperkt frietjes is...

In de war

Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Annemarie en ik overwogen eind januari een klein weekje Portugal, even Nederland uit. Maar om naar Portugal te gaan voor 16 graden, terwijl het hier 14 graden is is ook zo wat.

Nou ja, dan maar wat anders. Nittel is ook leuk en daar hebben ze ook terrasjes. het komt best goed met ons.

Dubbelspel

Zoals eerder genoemd was ik het boek "Dubbelspel" aan het lezen. Er was een landelijke actie waarbij dit boek gratis werd uitgedeeld bij alle bibliotheken in Nederland, zodat zoveel mogelijk mensen het zouden lezen en dan een 'gespreksonderwerp' zouden hebben. Heel Nederland zou dan spreken over het boek Dubbelspel. Ik kreeg het boek weer door via via en dacht: dat moet ik ook lezen!

Zoals ook al eerder genoemd kan ik geen boeken wegleggen als ik er eenmaal in begonnen ben. Dus ookal vind ik een boek saai, of langdradig, ik blijf doorploeteren tot het eind, zodat ik het in ieder geval heb afgerond. Zo ook het boek Dubbelspel dus. Een boek van ongeveer 350 bladzijden.

* Op bladzijde 1 beginnen 4 mannen aan de voorbereidingen voor een middag domino in de brandende zon en zinderende hitte op Curacao. De nacht ervoor wordt er nog wat vreemdgegaan en veel gedronken.

* Op bladzijde 40 zijn de nacht en de ochtend voorbij en begint het dominospel.

* Op bladzijde 320 is het spel (na tig beschrijvingen over het neerleggen van 3-1, dubbel 5, 2-4, etc) afgelopen leven er een paar mensen minder dan aan het begin van het spel.

* END

Ik heb het in ieder geval uit en kan erover meepraten. Helaas is er waarschijnlijk niemand om dat mee te doen...

Knuffellapje

Femke heeft in plaats van een knuffeldier dat ze elke keer mee naar bed wil, een knuffellapje. Een lapje van "Snoozebaby", in de kleuren rood met oranje, met rondom 12 kleine labels, waar ze altijd aan ligt te friemelen zodat ze vanzelf in slaap valt.

De eerste 10 maanden bleek dit ideaal, als we hem een keer vergeten waren gaf ik haar een rompertje of iets anders met het labeltje naar haar toe, ze begon eraan te friemelen en het was in orde. Ze trapte in de vervangers zeg maar...

Sinds gister heeft ze echter iets ontdekt. Ze kan het lapje tussen de spijlen van haar bed wurmen, zodat het op de grond ligt. Als mevrouwtje er niet bijkan begint ze te brullen, oorverdovend! Ze zit dan rechtop in haar bed met haar handjes om de bedspijlen en ze huilt alsof de hele wereld tegen haar is.

Ik mocht gisteravond een keer of 12 naar boven, vanmiddag wederom, als het zo doorgaat verkoop ik haar ledikantje en plaats ik haar campingbedje, dat heeft geen spijlen.....

Notebook

We schrijven 10 januari 2007. Voor het eerst in mijn leven ben ik in het bezit van een laptop.

Aangezien Femke steeds mobieler wordt en minder slaapt overdag is het niet prettig meer om veel op zolder te zitten. (Bovendien is het zelfs in deze gematigde winter koud op zolder en zit de bank beneden veel lekkerder!)

Vanaf nu ben ik dus eindelijk een supertrotse laptopbezitster en heb ik dus nog meer tijd voor verhalen op de blog!

Paarden

Op Terschelling wilden Gemma en Selma graag paardrijden. Het was een wens van beiden en terwijl ze erover aan het praten waren werden ze steeds enthousiaster. Ze zagen zich al helemaal nonchalant door de branding galopperen met wapperende haren. Ze vroegen of ik ook zin had om mee te gaan, maar twijfelachtig bedankte ik.

Paarden, ik vind ze eng. Ze zijn ten eerste veel groter dan ik en (ondanks dat ik het aan ze vraag) kunnen ze me niet garanderen dat ze niet raar gaan doen als ik op hun rug zit. Daarbij zie ik mezelf al met zadel en al omglijden, zodat ik op de kop op de buik van het paard klem zit in het zadel terwijl het paard door de branding loopt en ik dus bijna verzuip en bij iedere stap een paardenbeen tegen mijn hoofd krijg. Nee, mij niet gezien!

Toen Gemma en Selma eenmaal geboekt hadden praatten ze er bij de koffie opeens over dat het misschien wel van die kleine pony's waren, die met die korte beentjes, waardoor je met je voeten door het zand sleept. Opeens begon ik te twijfelen; dat zou ik ook nog wel durven! Maar het vooruitzicht dat ik in mijn auto langs Selma en Gemma op een pony over het strand kon rijden won van het idee van Ilse op een pony.

Eenmaal bij het bedrijf van de paarden verhuur aangekomen haalde ik opgelucht adem. Het stonk er naar paard, de caps wiebelden op de hoofden van de meiden en de paarden waren enorm! Snel ging ik achter een auto staan om heldhaftig wat foto's te maken, maar toen het eerste paard ook maar een beetje bewoog ben ik er vandoor gegaan. Achteraf hoorde ik van Selma dat ze wel bang was aan het begin. Toch heeft ze het maar mooi gedaan, net als Gemma.

Vervelende baan

Iets meer dan een jaar werkt Diederik nu bij het casino. In december wordt hij gebeld terwijl hij thuis is. Het gesprek aan zijn kant gaat ongeveer als volgt: .........oh.....ik had wel gehoord dat er sprake van zou zijn.... wel gaaf!..... het is al wel veel eerder dan ik verwacht had....

Nadat het gesprek is afgerond hoor ik dat hij in januari naar Las Vegas gaat, bijna een week, met als doelstelling ideeën opdoen. Het programma is al in huis, een hele sheet vol hippe (lounge-) clubs, restaurants en casino's die bezocht moeten worden, onder andere the playboy club. Gelukkig relativeer ik prima: Het wordt vast een zware week, want het is werk :-)

Ik heb mijn baas gevraagd of het niet verstandig is dat ik mogelijke managementinformatiesystemen ga bekijken op de Malediven, maar ondanks dat ik inmiddels bijna 10 jaar in dienst ben bij mijn werkgever, zit het er niet in. Het was het proberen waard.

Nu (waar vriendin Selma me op attendeerde) alleen maar hopen dat Diederik niet getrouwd terugkomt!

Getikt zijn

Ilse is getikt...... nou zullen de meesten van jullie dit wel weten, maar dit "getikt zijn" was op een andere manier bedoeld. Het is een soort van blogspel, als soort van kettingbriefachtig fenomeen. Iemand tikt jou op zijn / haar blog, vervolgens moet je op je eigen blog 5 dingen noemen die nog niemand van je weet en vervolgens andere bloggers aanbevelen op je blog, waardoor die weer meer lezers kunnen krijgen.

Door nichtje Annemarie werd ik afgelopen weekend getikt. Vol lof typte ze dat ik een soort van zus voor haar ben, aangezien ze zelf een enig (haha, hoe leuk klinkt dat) kind is. Wel een heel mooi compliment en bijna ontroerd zit ik dan ook achter de PC als ik het lees.

Maar nu het vreselijke gevolg van het getikt worden: 5 dingen noemen die anderen nog niet van je weten.... Het is moeilijk, maar ik ga een poging wagen:

1) Ik kan geen boeken (die ik niet leuk vind) wegleggen waar ik ooit in begonnen ben. Momenteel lees ik Dubbelspel, maar het boeit me niet. Het duurt lang en er gebeurt weinig. Het gaat over 4 mannen die de hele dag domino spelen en een beetje vreemdgaan op Curacao. Meer is het niet! Maar ik ben er in begonnen, dus het gaat uit, gelukkig ben ik inmiddels op driekwart!

2) Ik ben ooit mede-oprichtster van een spookhuis in Noorwegen geweest. Annemarie en haar ouders woonden regelmatig in diverse buitenlanden en we waren nog jong (en klein). Freek (mijn broer) en ik gingen met onze ouders mee naar oom, tante en nichtje, deze keer in Noorwegen. In de grote tuin op het grasveld stond een droogmolen voor de was. Aangezien in de tijd dat wij klein waren we nog niet de hele dag voor de tv mochten zitten en we onszelf moesten vermaken besloten we een "spookhuis" te maken. Allemaal grote lakens aan de buitenkant, een paar draadjes halverwege het 'spookhuis' die als een spinnenweb over je gezicht kriebelden als je er onderdoor liep, zo af en toe een pop met een zaklampje erop en zo ontstond er een waar spookhuis. Annemarie had een kassa van Ficher Price. Volgens ons konden daar ook Noorse kronen in, dus deze plaatsen we op een tafeltje bij de ingang van ons spookhuis. Onze ouders stonden in de rij om het spookhuis in te gaan en zenuwachtig keken we nog even of alles af was. Freek Annemarie en ik waren tevreden en om beurten gingen de ouders naar binnen. De één griezelde nog harder dan de ander. Kreten als: "Oeh!" "Ah!" "Help!" en "Jeetje, dat was griezelig!" klonken gemeend uit de 4 monden en wij liepen supertrots rond.

3) Als ik alleen, of alleen met Femke, thuis ben hoor ik altijd andere geluiden dan wanneer Diederik ook thuis is. Ik probeer dus altijd te voorkomen dat er verder niemand anders in huis is. Als ik gewoon thuis ben overdag is er niets aan de hand, maar als ik 's avonds in een donker huis thuis moet komen is het bingo....

4) Faalangst is een vreselijk iets van mijn persoontje. Solliciteren? Ik moet er niet aan denken! Ik blijf liever tot mijn 65e bij dezelfde baas, zodat ik nooit meer een gesprek hoef te voeren. Triviant? Best leuk hoor, maar zodra een medespeler zegt: "deze is makkelijk, die moet je weten" sla ik helemaal dicht en weet ik geen zinnig antwoord meer te bedenken. In tegenstelling tot wanneer mensen zeggen dat een vraag moeilijk is, dan weet ik het hoogstwaarschijnlijk wel, omdat ik dan geen flater sla als ik het niet weet.

5) Ik ben totaal niet hip! De enige die ik ken met een blog is namelijk Annemarie en die link staat al van begin af aan als tip op mijn blog. Dus sorry Marie, ik ben bang dat je er niet NOG meer nieuwe lezers bij krijgt door mij...:-)

Femke en vriendje Boris

We waren 5 dagen op Terschelling met een hele grote groep mensen. Siebe en Gemma hadden dochter Fleur wel meegenomen, maar zoontje Boris niet, die logeerde een lang weekend bij zijn opa en oma in Brabant.


Fleur en Femke waren dus wel mee en konden samen spelen in het hotel. Omdat Boris er niet was nu een foto van Boris en Femke op de blog, als goedmakertje, ter compensatie.

Hopelijk zien we je snel weer kereltje, kunnen jij en Femke weer lief spelen, met of zonder rode wangetjes van de koorts...:-)

Dagelijkse sleur

Wakker worden, ontbijten, koffie drinken, jutterbittertje, even op het strand rijden, jutterbittertje, lunchen.

Even de lunch laten zakken met een kopje koffie, even wandelen, wit wijntje / gluhwijntje, even verder wandelen, naar het hotel terug, jutterbittertje, even dobbelen (nu nog yahtzee), even de oogjes een half uurtje tot een uurtje dicht, naar de stamtafel, borrelen, bitterballetje, avondeten.

Na het eten even het diner laten zakken met een kopje koffie, dan weer naar de stamtafel, dobbelen, deze keer blufpoker! Met juttertjes en biertjes erbij. Zo ontstaan er worpen als "4-2-8".....

Al met al de volgende dag een zelfde dag, maar dan met iets meer gezonde buitenlucht!

Vurrukulluk

Even een genietmomentje. Tijdens het strandrijden even stoppen, uit het dak van ons heerlijke autootje klimmen en genieten van de zilte Terschellinger lucht, stormachtig weer, de laatste resten van 2006 laten verwaaien en genieten van het prachtige uitzicht op een leeg "Groen Strand".

Zoals Remco Campert in 1961 al schreef: Het leven is vurrukulluk!

Net een motorrijder

Eindelijk is het zover. Ik mag weer eens, helemaal legaal, met mijn auto op het strand van Terschelling rijden. Helemaal legaal omdat ik netjes een maand voor ons verblijf op Terschelling een vergunning heb aangevraagd bij de gemeente Terschelling. Nee, dat zeg ik niet goed; er is een verbod, maar je kan een ontheffing op het verbod aanvragen en dat is wat ik heb gedaan.

De eerste proefrit doen Diederik en ik even samen, dus de rest moet nog even geduld hebben. We rijden bij de Walvis over het pad richting het Groene Strand en bij de opgang naar het zandstrand schakelen we over van 2H naar 4H, dus over op de vier wielaandrijving. Even onwennig de eerste honderd meter, maar dan is het weer helemaal geweldig. De proefrit verandert in een langere rit helemaal van het groene strand naar de opgang bij paal 8. We hadden al waarschuwingen gehad van een paar eilanders dat er kans op drijfzand is en dat geeft toch een soort van gezonde spanning.

Het stormde loeihard, zo hard dat de bovenste laag zand met een rotgang heel laag over de grond voorbij vloog, daardoor leek het of het strand bewoog en kon je de plassen niet altijd zien. Ook de sporen van andere 4-wheels waren niet zichtbaar, waardoor je vaak onverwacht in een spoor van een voorganger kwam te zitten. Al met al geen drijfzand gezien (of gewoon niet gemerkt natuurlijk…) en heerlijk kunnen crossen.

Ik vond motorrijders altijd heel cool, ze zwaaien namelijk naar elkaar op de weg, zonder dat (wat mij zou overkomen) hun hand achteroverklapt door de snelheid van de motor. Ik reed 4 dagen op het strand van Terschelling en de bestuurders van de andere 4-wheeldrives zwaaiden naar me, zo heel stoer met hun hand even kort omhoog, zo van ‘je hoort bij ons’. Ik deed mee vanuit mijn auto, alsof ik al jaren bij de groep hoorde. Doordat mijn raam dicht was (en ik geen 140 reed...) hoefde ik me geen zorgen te maken dat mijn arm door de harde wind teveel naar achter klapte, dat zou namelijk alles behalve nonchalant zijn…..

Harlingen - Terschelling

Vrijdagochtend 29 december. Verzamelen in de koffiebar in Harlingen waar de boot om 9.45 vertrekt naar Terschelling. Mee (naast Diederik, Femke en ikzelf) zijn: Siebe, Gemma & Fleur, Jellie & Eric, Yvette & Paul en de ouders van Paul. We zijn maar net op tijd compleet voor de overtocht en Diederik rijdt de auto van Ilse aan boord. We moeten wel vechten om twee tafels naast elkaar, maar met wat eenvoudig geweld lukt het net.

Als we de haven uitvaren direct de eerste bestelling in de bar. Drie kersenbiertjes en vier juttenbittertjes, het is net tien uur in de ochtend en de stemming zit erin. Gelijk maar even bellen met Piet & Ineke, Fendi (hond met menselijke trekjes), Lou & Bep, die allemaal al op het eiland zitten om aan te kondigen dat we de boot hebben gehaald. We hebben er zin in!

Om iets voor half twaalf varen we de haven in, wat denk je? De vier mensen (en Fendi) van ons reisgezelschap die al op het eiland zijn staan ons niet eens op te wachten bij de boot…. Pas als de auto al van de boot af is en wij allemaal beginnen te lopen naar hotel NAP komen ze aansjokken met zijn vieren.

Kleine noot hierbij voor de mensen die niet helemaal op de hoogte van de familie van Diederik zijn: Deze vier personen hebben van hun leven 50% op Terschelling gewoond en gewerkt. 25% van de 50% die overblijft, besteden ze aan vakantie op Terschelling, dus als IEMAND iets afweet van boottijden, zowel vertrek als aankomst, zijn zij het wel! File en open brug zijn geen excuus, want het is een slordige 400 meter van het hotel naar de boot.

En wij maar denken dat we met spandoeken en luid gejuich en geklap zouden worden onthaald….