Korte werkweken

April en mei zijn heerlijke werkmaanden. Ten eerste begint het in deze maanden mooi weer te worden, waardoor je energie krijgt. Ten tweede zitten er veel feestdagen in deze maanden, waardoor je veel korte werkweekjes hebt.

Komende week Goede Vrijdag, de week erna 2e Paasdag, dan is het even 2 weken heel hard aanpoten, de week daarna een Koninginnedagje, dan weer een weekje hard werken, de week daarna Hemelvaart, dan weer even buffelen en dan nog een week met 2e Pinksterdag.

Ik zei het al eerder, het leven is vurrukkulluk!

Reünie

In mei 2006 zat ik op de Waalkade in Nijmegen op het terras. Opeens komt er een man op me aflopen die me een beetje bekend voorkomt, maar er ontstaat nog totaal geen link met het verleden. Opeens zie ik het, het is Frank, een oud klasgenoot van heel lang geleden. Frank had vroeger krullen Frank was nu zo goed als kaal. Verder had hij eigenlijk nog exact hetzelfde gezicht als toen, 23 jaar geleden bij het verlaten van de basisschool. Frank vertelde dat hij en een andere oud klasgenoot toevallig bezig zijn een reünie te organiseren van ons jaar.

Afgelopen zaterdag was het zo ver. Om 15.00 werden we verwacht in een (eet-)café. Ik had al uit een e-mail van de organisatie begrepen dat er veel mensen hadden aangemeld. Bang dat ik niemand meer zou herkennen en toch een beetje nerveus ging ik naar de reünie.

Het is heel vreemd, iedereen die op de reünie aanwezig was herkende ik vrijwel meteen, op één persoon na. Op het moment dat je iemand aankeek wist je direct voor- en achternaam en ook nog waar ze vroeger woonden en hoe de broertjes / zusjes heetten.

In eerste instantie vroeg ik me af hoe het kon dat ik het nu wel meteen zag, maar ik bedacht me ook meteen dat het eigenlijk heel logisch is. Dat je elkaar in Nijmegen niet meteen herkent is niet heel vreemd. Los van het feit dat je 23 jaar geleden voor het laatst bij elkaar in de klas zat, verwacht je elkaar ook niet in Nijmegen tegen te komen als je heel ergens anders op school hebt gezeten. Op een reünie weet je wie je kunt verwachten. Zo leg je heel snel de link en valt meteen het kwartje als je iemand aankijkt.

Veel herinneringen werden besproken;
- weet je nog van leraar Y?
- het enge huis op weg naar de tennishal, die mensen moeten gek van ons geworden zijn als we weer naar binnen gluurden.
- juffrouw W met haar rare ochtendgymnastiek
- wie viel er ook alweer door de glaskoepel van het dak toen hij _weer_ op het schooldak klom…

Al met al was het heel erg gezellig. Wat me wel verbaasde was dat (zeker van de mannen) vrijwel iedereen nog in dezelfde plaats woont, of….. in het dorp ernaast.

Mooi weer

Zomertijd en ook meteen mooi weer. Dat is gelijk een goedmaker voor het uur korter slapen dit weekend.

Toen ik klein was gebruikte ik deze compensatieregel zelf altijd als ezelsbruggetje. Het wordt zomer, heerlijk, dus dat uurtje minder slapen nemen we op de koop toe. Het wordt winter, brrr, gelukkig kunnen we in ieder geval nog een uurtje langer slapen en dus beginnen met de winterslaap!

Femke geniet meteen optimaal van het mooie weer. Op het kinderdagverblijf is ze ’s morgens lekker buiten geweest (doen ze gelukkig vaak, ook als het zonnetje niet schijnt). Na het werken heb ik haar op de fiets opgehaald, ze zat te zingen voorop de fiets en had de grootste lol. Ten slotte bij thuiskomst nog lekker in de tuin, terwijl ik eten aan het klaarmaken was.

Buitenlucht, een voornemen van elk jaar er meer van te gaan genieten!

Gek op krentenbollen

Heerlijk, zo even een krentenbolletje eten tijdens de lunch. En voor mij is het natuurlijk best wel een keer makkelijk, ik hoef geen boterhammetje te smeren en geen boterhammetje in stukjes te snijden.

En dat ik dan daarna wel even de vloer moet stofzuigen, omdat er na 2 krentenbollen eten ongeveer een halve verkruimelde krentenbol op de grond ligt? Nou ja, dat is nou eenmaal zo. Ze geniet van zo'n broodje, dus dan haar dat zo af en toe maar even gunnen!

1e keer kapper

We vonden het tijd dat Femke voor de eerste keer van haar leven naar de kapper ging. Niet dat het heel hard nodig was, maar toch, er hingen wat vormeloze lange lokken over haar oren. Daarbij; als nu iemand zegt dat ze nog niet zulk lang haar heeft, kunnen we in ieder geval zeggen dat ze net naar de kapper is geweest...

Na 10 seconden aan het stuur te hebben gedraaid had ze het wel gezien. Voor de foto bleef ze even geduldig zitten, maar daarna was het gedaan met de rust. Het is een wonder dat beide oren nog heel zijn en er geen happen uit zijn geknipt. Elk geluidje, iedereen die langsliep, Femke bleef haar hoofd draaien. Het blijft een nieuwsgierig meisje, maar de eerste keer kapper heeft ze doorstaan en wel zonder traan!

Voorlezen

Vorige week aten we bij Jan, de borrelnoot uit Zaandijk. Jan had nog een kadootje voor Femke gekocht vanwege haar verjaardag. Een prachtig Nijntje boek. Het gaat over zintuigen, dus een hoofdstuk over voelen, ruiken, zien en ten slotte : horen. Onderaan het laatste hoofdstuk zit een knopje, als je dat indrukt hoor je 20 seconden achter elkaar een muziekje.

Jan ging braaf voorlezen en heel even zat Femke bij hem op schoot om te luisteren. Dat duurde toch zeker 10 seconden. Eigenlijk wilde ze van schoot klauteren. Ineens had ze de knop in het boekje weer in de gaten.

En Jan? Die hoefde niet meer voor te lezen, elke keer als de muziek ophield drukte de kleine meid weer opnieuw op de knop. Wel handig dat ze zo toch eens rustig op schoot bleef zitten......

Blij meisje

Een bekertje drinken, een doosje rozijntjes erbij en een thee-biscuitje.

Dat is alles wat er nodig is om zo'n vreselijke lol te hebben.

Zou het komen door de bijna 3,5 uur durende middagslaapje, of is ze gewoon weer (letterlijk) goedgemutst?

Hoe het ook komt en wat de reden ook is: We hebben de grootste lol.

Clooney

Nichtje Annemarie ligt weer in het ziekenhuis. En zoals een goed nichtje behoort te doen (staat in de functieomschrijving van goed nichtje) ben ik er al geweest voor morele ondersteuning.

Een paar maanden geleden brak ze haar enkel op een paar plaatsen bij het dansen op een personeelsfeestje. Nu dat eindelijk weer zo goed als hersteld is, bedenkt ze om dan maar eens van de trap te vallen, ........boem, .......au, ........op haar heup. Dus heup gebroken, met heel veel pijn en door 112 afgevoerd naar het ziekenhuis. Ik verdenk haar ervan dat ze elke dag naar E.R. kijkt en gewoon hoopt dat op een goede dag George Clooney aan haar bed staat!

Woensdag gingen Femke en ik er heen. We vroegen of ze boekwensen had, tijdschriftwensen en meer dat soort zaken, maar Annemarie wilde alleen maar dropjes, niet gewoon dropjes, maar veel zachte, zoete dropjes! Dus met een tas afgeladen met zakken verschillende zachte zoete dropjes reisden we af naar Den Haag.

De dag erna belde Annemarie op. Haar kamer is in quarantaine geplaatst wegens het MRSA-virus. Verpleegsters en ander ziekenhuispersoneel komt alleen nog maar binnen in maanpakken. Ben benieuwd of ze George Clooney nog wel herkent als hij in zijn "elegante" oversized maanpak staat te glimlachen naast haar bed...

Eindelijk weer een slaapkopje

Heerlijk, het is weekend. Het is lekker weer buiten, de boodschappen zijn heel burgelijk allemaal al op vrijdag gedaan en het huis is opgeruimd. Dat is nou echt een voordeel van vrijdag vrij zijn, dat dit niet allemaal meer op de zaterdag hoeft, zodat je halve weekend op gaat aan de zogenaamde verplichte huishoudelijke taken.

En zo ook weer eens even tijd voor de blog, want die is al een tijdje niet bijgewerkt. Onze kleine meid had een soort van verstoord slaappatroon. Dat wil zeggen, ze werd wakker om een uur of 6.00 en sliep daarna gewoon niet meer.

Vanochtend voor het eerst in iets meer dan een week weer eens doorgeslapen, ze werd pas om 8.30 wakker, en dat is voor mij toch echt beter :-). Ook nu is ze volgens mij nu haar slaap van afgelopen week aan het inhalen, ik bracht haar om 12.30 naar bed en nog steeds ligt ze heerlijk te snurken. Al meer dan 3 uur!

Aan de ene kant geniet ik daar van, kan ik even lekker wat dingen doen in huis. Aan de andere kant betrap ik mezelf dat ik het best een beetje saai vind, dus ik ga steeds even kijken of ze misschien al wakker is....

Langere dagen

Gedurende de hele winter voel ik me net een mol. Het is donker als ik op mijn werk aankom en donker als ik weer in de auto stap. De hele dag zit je op kantoor in een ruimte met kunstmatige verlichting en je energiepeil daalt elke dag verder.

Een paar weken geleden was het zover. Ik stapte in de auto op mijn werk zo om een uur of 16.45 en zag tot mijn verbazing dat het nog een beetje licht was! En gedurende die week en de week erna ging het zo snel dat ik met licht helemaal naar huis reed, heerlijk!

Deze week weer een nieuwe ontwikkeling. Ik stapte de voordeur uit in alle vroegte (zo rond 6.30, zoals elke werkdag) en tot mijn verbazing zag ik dat het al licht was. Het gaat de goede kant weer op, we blaken straks weer van de energie. Nog heel even geduld en de klok kan weer naar voren. Als het goed is begrijpt Femke dat nog niet, dus wie weet slaapt ze een uur langer...

Wat is zomertijd toch een geweldig iets!

Wijn / water?

Gister overheerlijk gegeten bij Café Roux in the Grand in Amsterdam. Super luxe allemaal! Gemma was de afgelopen maanden thuis, ze had een ontzettende terugslag en zat in een mega dip. Gemma is gelukkig weer een beetje de oude aan het worden, dat wil zeggen, ze heeft weer zin om op te staan, ze heeft weer zin om leuke dingen te doen en ze is weer opgewekt.

Er kleeft nog één maar aan haar weer de oude zijn. Waar ze vroeger aardig kon meekomen met het drinken, is dat nu niet meer het geval. Hoewel, niemand drinkt een fles Evian zo snel leeg als zij!

Zo gebeurde het dat Gemma aan het eind van het diner een fles platwater had leeggedronken en ik een fles overheerlijke Saumur Champigny uit de Loire. Al met al voor mij dus niet heel erg dat Gemma niet dronk........

Weekendje Amsterdam

Heerlijk, een vriendinnenweekendje in Amsterdam. Soms moet dat even:
- even verstand op nul
- beetje shoppen
- lekker eten en vooral:
- relaxen!

We checkten om 16.15 in in het Grand hotel. We begonnen met een glaasje Riesling om te vieren dat we niets hoeven en nergens aan hoeven te denken. De rest van het weekend belooft nog veel goeds! Beetje chillen, eten in Café Roux, naar de spa in het hotel, voor een bezoek aan sauna en stoombad.

Als je ergens niet bang hoeft te zijn collega's tegen te komen is het hier wel, we gaan ervan genieten!

Boris

Boris is nou echt een leuk vrolijk kereltje. Boris is wel een beetje druk. In zoverre, Boris kan lopen en daarom wil hij ook de hele dag lopen. Boris een keer op een stoel zetten lukt niet, want dat heeft hij na een minuut of 2 (maximaal!) wel gezien. Dan klimt hij uit zijn stoel, gaat rustig op tafel staan en je kunt hem geen moment meer uit het oog verliezen.

Boris wilde dus ook niet op de slee in Frankrijk. Vermoedelijk niet omdat hij niet durfde, maar omdat hij niet wil zitten. Hij banjerde zelf door de sneeuw en keek echt naar Femke en Demi met een blik van: Op een slee zitten, wat is daar nou aan?!

Siebe en Gemma benadrukten het gedrag van Boris nog eens extra. Door zijn kermitgroene ski-pak werd hij wel gedwongen om rond te springen. Vanaf nu is het Kermit de Boris, of is het nou Boris de kikker?

Alleen als ie ijs- en ijskoud staat...

En dat lag ie op het balkon! Elke keer als we een rondje ingeschonken hadden (voor tijdens het blufpokeren) in het chalet was er wel iemand die de fles meteen daarna weer aan het ingraven was op het balkon in de hoge sneeuw.

Op de heenreis naar Frankrijk logeerden we nog 2 nachtjes in Nittel. Marco had een speciale fles van 2 liter (!!!) Jägermeister voor ons mee op vakantie geregeld, wel knap, want die zijn niet via de normale verkoopwegen te verkrijgen.

We hebben er in ieder geval erg van genoten en Marco mocht dit jaar helaas alleen de overdracht van de fles doen, hopelijk is hij er de volgende keer weer bij om te helpen opdrinken!

Van wie zou ze dit hebben?

In Nittel, even borrelen met John en Selma. Femke heeft een enorme drang naar glaasjes (glazen) en flesjes bier, zodra ze een glas / fles ziet grijpt ze met haar handjes die kant op.

John dronk een grote Weizen. Femke keek ernaar en daar gingen haar grijphandjes weer. Dus dachten we, misschien moeten we maar eens even kijken wat er gebeurt als je eraan toegeeft.....

Hier op de foto het resultaat! Mevrouwtje drinkt gewoon een slok en na een korte rilling gaan haar handjes wederom richting glas. Van wie ze het heeft? Wij ontkennen alles, maar we denken van al haar opa's en oma's!

Roze bolide

Een prachtige loop auto, om zelfstandig snel vooruit te komen. Daarbij kan ze dan alvast leren sturen voor als ze straks net zo gek wordt op autorijden als haar moeder.

Van Siebe, Gemma en de kids kreeg Femke deze prachtige roze auto, ze wist niet meteen hoe ze moest reageren, maar afgelopen weekend heeft ze er in de tuin al opgezeten.

De voetjes zelf bewegen en vooruit komen is nog een stapje te ver voor haar, maar als ze op haar pachtige auto zit straalt ze inmiddels. Je kan haar vooruit duwen en dan giert ze van het lachen. Een zeer geschikt kado! Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ze niet meer in de buggy naar de supermarkt wil en ze roept: Ik wil met mijn eigen auto!

Femke's eerste verjaarskado

Ook op het kinderdagverblijf worden verjaardagen gevierd. Femke haar verjaardag werd een dag eerder gevierd, omdat ze na 20 februari anderhalve week niet aanwezig zou zijn. Geweldig al die kleine kids op een rij aan tafel om de tractatie in ontvangst te nemen.

De leidsters zorgen voor een cadeautje, en tijdens het zingen mag het jarige jobje het presentje uitpakken. Voor Femke hadden ze een tasje gekocht met een paarse zonnebril en elastiekjes. Een prachtig kleurrijk tasje met paarse veren eraan, heel interessant!

Sandra en Cora vertelden dat ze er de hele dag mee in haar hand heeft gezeten, tijdens het kruipen, tijdens het aan tafel zitten met rozijntjes, continue met het kadootje in haar hand. Een kinderhand is snel gevuld, ook tijdens het uitpakken van de grote kado's op de 21e februari was het papier het meest interessant.

Weer thuis

We zijn er weer. De verjaardag van Femke is voorbij en geestelijk verwerkt (heel gezellig, maar heel erg druk!!), de vakantie was heerlijk maar nu voorbij en morgen mogen Diederik en ik weer aan het werk en Femke weer naar het kinderdagverblijf.

Bram en Igor waren blij ons weer te zien. Femke was blij Bram weer te zien en het leek erop dat Bram even vergeten was hoe het ook al weer is om met Femke in één huis te wonen. Dolblij dat hij aandacht kreeg bleef hij zitten toen Femke zijn kant op kwam. Ze zat opeens naast hem en trok aan zijn staart, ik zat aan tafel en had niets in de gaten en Diederik was aan het bellen.

Bram keek een beetje geergerd opzij, doet hij wel vaker. Meestal laat hij het nog een keer toe en loopt dan weg, om er maar vanaf te zijn. Deze keer niet, hij was gewend dat we er niet waren afgelopen week en het was ZIJN huis! Hij liet het nog een halve keer toe, maar was het toen beu. Hij haalde uit en krabde Femke in haar gezicht, een afdruk van 3 nageltjes zichtbaar en een enorm hard huilende Femke. Tranen rolden over haar wangen en ze was heel even, ongeveer 1 minuut, ontroostbaar. Ook Bram was ontdaan. Hij cirkelde de hele avond rondjes om ons allemaal heen en keek schuldig.

Femke is het alweer vergeten, als Bram langsloopt begint ze weer te lachen en te wijzen. Vermoedelijk zijn het in een jaar tijd toch al echte vriendjes geworden!

Fleurs eerste afdaling

De eerste wintersport voor de kids van Siebe en Gemma. En Fleur (3,5 jaar jong) dus voor het eerst voor haar leven in een klasje, een wintserport-ski-klasje wel te verstaan. Iedere dag van 12.30 tot 14.30 buiten spelen, op de slee, op de ski's, dikke pret en dan nog tot 16.30 binnen spelen, boekjes lezen, koekjes eten en tv kijken.

Elke dag bij het wegbrengen was het even tranen met tuiten voor Fleur, maar als ze netjes naar een leraar of lerares werd begeleid en direct werd meegenomen naar buiten ging het helemaal goed en was ze helemaal in haar element en waren de tranen snel verdwenen.

Na zo'n weekje op de kinderskietjes kunnen ze zo al aardig wat. De afdaling van Les Menuires naar Le Bettex bijvoorbeeld. De laatste dag van de skilessen hebben Siebe en Gemma Fleur dan ook meegenomen tussen hen in, beiden zo trots als een pauw naar hun dochter kijkend.

En Fleur die normaal niet graag naar bed wil, (zeker niet als er meer mensen om haar heen zijn en dus veel gezelligheid) vroeg verdacht vaak rond een uur of 19.15: Ik ben moe, mag ik naar bed?

Hip op het terras

Er goed uitzien als je op het terras zit, je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. En als je op wintersport bent hoort het terras er zeker bij. Beetje kletsen over de afdalingen, andere mensen uitlachen en een biertje drinken, heerlijk!

Femke, koud één week oud, ook mee het terras op. eerst even lekker sleeen met haar vriendje Boris en vriendinnetje Demi en vervolgens het terras op. En behalve het roze sneeuwpakje, muts en sjaal die ze droeg, kon de bril van Marc er ook nog wel even bij. Je bent hip of je bent het niet!

Piste-plan-les

Tussen het kleuren door laat John Femke en Demi de plannen voor morgen even zien. Het piste plan wordt erbij gehaald en we kijken waar we heen gaan skiën en welke lift we mee starten. De meiden stoppen met (op hun manier) kleuren en kijken geinteresseerd mee met John.

Ik ben benieuwd hoeveel jaar het duurt voor de dames zelf bepalen waar ze heen willen skiën. Vermoedelijk een jaartje of 8, dan gaan de gesprekken heel anders, dan zeggen Boris, Femke en Demi tegen elkaar: Wat denk je, kunnen die oudjes mee met ons, of is het te veel op één dag en zijn die zwarte pistes te zwaar voor ze?

Misschien moeten we nog maar een jaartje of 15 wachten met ze op les doen, dan kijken ze nog wat langer tegen ons op...

Mooiweerskiërs?

Ik dacht het niet! We (v.l.n.r.: Diederik, Marc, Ilse en Bas) laten ons zeker niet afschrikken door een sneeuwstormpje of wat er op lijkt. Dat was maar goed ook met een halve dag zon op de pistes. Anders hadden we amper kunnen skiën.

Voordelen van slecht weer zijn 1) het is rustig op de normaal gesproken extreem drukke pistes, 2) je hebt een hoop lol wegens de barre omstandigheden, 3) je voelt je een enorme die-hard als je met dit weer gewoon op de latten blijft en lachend de stoeltjesift instapt om er bijna uit te waaien en vervolgens helemaal wit gesneeuwd uit te stappen.

Nadelen zijn 1) slecht zicht, 2) pijn in je gezicht van de striemende sneeuw, 3) pap in je benen omdat je meer je best moet doen heel de helling af te komen.

Maar geskied hebben we, terwijl de knallen van de lawines die ze overal opwekten om ons heen dreunden......

Frieten bij de lunch!

Jawel, we zijn eruit. De beste lunchtentjes bevinden zich altijd hoog op de berg en zeker NIET onderaan de pistes. Hier een prima tentje waar we heerlijke salades, pizza's, omeletten, en kommen uiensoep bestelden. Daarnaast vroegen we voor midden op de tafel 2 grote kommen frietjes, omdat ten eerste de eerste trek na het skien daar even mee werd gestild en ten tweede omdat de franse mayonaise zo overheerlijk is!

De eerste dag lunchten we onderaan de piste in Les Menuires. Ik geloof dat vrijwel iedereen in onze groep ruzie heeft gehad met de man van de bediening, die superonvriendelijk en alles behalve meewerkend was. Och, toch zijn dat wel weer de leuke herinneringen voor over een tijdje. Dan zijn we vergeten hoe luxe we het hadden, dat Pascal elke avond voor ons een viergangendiner maakte, dat we gelijk bij thuiskomst met een vodka-lime in de jacuzzi sprongen, dat we na de sauna door de verse sneeuw rolden op het balkon, dat we heerlijk om de openhaard zaten met een drankje en een gesprek. Dan is het enige dat we nog tegen elkaar zeggen: Weet je nog van die vreselijke eikel van een kerel bij die foute tent in Les Menuires die ons eerst elke keer opnieuw zijn gewenste werkwijze uitlegde en ons vervolgens van onze plek stuurde?

De drie kleinsten voor het eerst op wintersport

De smurfen van links naar rechts: Femke, Demi en Boris.
De volwassenen van links naar rechts: John, Jolijn, Ilse en Selma.

Femke was een dag voor de vakantie jarig en kreeg onder andere deze prachtige slee van oud oom Lou en oud tante Bep. Ideaal kado, die kon dius meteen mee op de wintersport! Femke en Demi wilden meteen op de slee, ze vonden het heerlijk, hoefden eens niet te lopen (alsof ze dat al doen...) en vonden het allemaal wel prima.

Boris daarentegen weigerde elke poging die we deden om hem op de slee te krijgen. Hij maakte van zichzelf een plankje en je kon zeggen of duwen wat je wilde, meneertje Boris wilde niet! Hij wilde zelf lopen en het liefst richting een afdakje waar geen sneeuw te bekennen was.

Een heerlijke wandeling hebben we gemaakt met de dreumessen, in de sneeuw zitten, sleetje rijden en wat foto's gemaakt. Wel leuk 3 van die hummeltjes die allemaal bijna even oud en even groot zijn.

Verse sneeuw!!

Eerst 2 nachtjes Nittel, een mooie tussenstop op weg naar Frankrijk. Voor Femke fijn, dat ze niet 11 uur achtereen in haar autostoeltje hoeft te zitten en voor ons fijn, omdat we daarmee onze vakantie even een paar dagen verlengen (vervroegen wel te verstaan).

Vrijdagavond nemen we ons voor op tijd naar bed te gaan. De wekker gaat om 4.00, dus een beetje fris op pad kan geen kwaad. Daarbij hebben we al een gezellige avond met Marco en Esther gehad op donderdag, dus geen probleem! John en Selma arriveren rond borreltijd in Nittel op vrijdag, dus uiteraard wel even een biertje!!

Het werd gezelliger en gezelliger. Marco had laat op de avond nog het voorstel even in te dobbelen met blufpoker. De Jägermeister volgde al snel... Dan zaterdagochtend om 5.00 met een enorme kater in de auto stappen op weg naar Les Menuires, voor een weekje wintersport.

Meteen de eerset dag viel er al een flink pak sneeuw. Hier zichtbaar, ons uitzicht van het balkon. Die verse witte sneeuw deed hoofdpijn en slaaptekort snel vergeten en we konden gaan genieten van een heerlijke week op de latten!