We zijn er weer. De verjaardag van Femke is voorbij en geestelijk verwerkt (heel gezellig, maar heel erg druk!!), de vakantie was heerlijk maar nu voorbij en morgen mogen Diederik en ik weer aan het werk en Femke weer naar het kinderdagverblijf.Bram en Igor waren blij ons weer te zien. Femke was blij Bram weer te zien en het leek erop dat Bram even vergeten was hoe het ook al weer is om met Femke in één huis te wonen. Dolblij dat hij aandacht kreeg bleef hij zitten toen Femke zijn kant op kwam. Ze zat opeens naast hem en trok aan zijn staart, ik zat aan tafel en had niets in de gaten en Diederik was aan het bellen.
Bram keek een beetje geergerd opzij, doet hij wel vaker. Meestal laat hij het nog een keer toe en loopt dan weg, om er maar vanaf te zijn. Deze keer niet, hij was gewend dat we er niet waren afgelopen week en het was ZIJN huis! Hij liet het nog een halve keer toe, maar was het toen beu. Hij haalde uit en krabde Femke in haar gezicht, een afdruk van 3 nageltjes zichtbaar en een enorm hard huilende Femke. Tranen rolden over haar wangen en ze was heel even, ongeveer 1 minuut, ontroostbaar. Ook Bram was ontdaan. Hij cirkelde de hele avond rondjes om ons allemaal heen en keek schuldig.
Femke is het alweer vergeten, als Bram langsloopt begint ze weer te lachen en te wijzen. Vermoedelijk zijn het in een jaar tijd toch al echte vriendjes geworden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten