Kadootjes uitpakken

Femke haar eerste verjaardag. In de ochtend al een paar kadootjes van papa en mama en oma Zevenaar, die er al vanaf het begin bij was. Ze kijkt langs de pakjes heen, want aan de muur hangt een grote slinger van Bumba. Een echte verjaarsslinger met aan de onderkant allemaal Bumba hoofdjes.

Ze gaat op haar knieën zitten en begint te lachen, ze wijst naar de slinger en roept "die, die!". Daar ga je met je kadootjes, ze wil alleen de slinger! Gelukkig als we haar een beetje helpen zich te concentreren op de echte kadootjes gaat het beter. Ze is er zelfs blij mee.

Gedurende de dag gaat het haar steeds makkelijker af. Bij de laatste paar mensen steekt ze haar handjes al uit voor het pakje als ze binnen komen. En zelfs het uitpakken nadat iemand de plakbandjes had losgemaakt ging met steeds meer enthousiasme. Nu moet ze nog tijd zien te vinden om met AL die nieuwe aanwinsten te gaan spelen voor ze 2 wordt...

Hiawatha

Een tweede dag carnaval op het kinderdagverblijf. Deze keer zelfs een mooi (geleend) pakje aan. Het indianenpak van Fleur (welliswaar maatje 104, maar met de mouwen stoer opgestroopt kan het eigenlijk best als jurkje ipv shirtje...).

In plaats van een zonnetje en een rode clownsneus maakten ze op het kinderdagverblijf vandaag stoere indianenstrepen op het gezichtje van Femke, bijpassend bij haar outfit. Als een echte krijgster stond ze voor het raam toen ik haar kwam ophalen, enthousiast gillend. Even wide ze nog niet mee naar huis, tot ik haar (niet met rooksignalen, maar gewoon met woorden) vertelde dat we naar de Wigwam gingen, toen mocht ik haar aankleden en meenemen.

Thuis lekker eten en vervolgens een half uur in bad. Lekker spetteren en gek doen, terwijl ik met wilde pogingen probeerde met een washandje de strepen van haar gezichtje te boenen. Het gevolg was dat Femke schoon was en de badkamer en mama doorweekt...

Groene uil

Dit jaar weer heerlijk skiën, we hebben er vreselijk veel zin in. De afgelopen jaren gingen we altijd naar 'l Hibou Vert (de groene uil), een huis van kennissen, waar we dus gebruik van mochten maken als zij in Nederland zaten.

Het huisje waar we altijd zaten is een droomlocatie, met als enige nadeel dat je niet aan de piste zit. Omdat het huis voor permanante bewoning is ingericht, voelt het aan als thuis, met een open haard, boeken, foto-albums en grote voorraden eten en drinken standaard in huis. De regel is: je kan voorraad gebruiken, als je ook maar voorraad achter laat, ideaal dus als je eens midden in de nacht aankomt of insneeuwt. Dat laatste zou zomaar eens kunnen gebeuren gezien de ligging, het is zo goed als het laatste huis aan de kronkelweg naar boven in de vallei en ze willen nog wel eens nalaten om dit laatste stukje weg te strooien.

Nu voor het eerst weer eens een ander gebied. We zijn er wel ooit geweest, maar dat was echt lang geleden. Les Menuires, onderdeel van les 3 vallées. De spullen zijn zo goed als gepakt, de ski-box is getest, dus we zijn er bijna klaar voor.

En ondanks dat we er vreselijk veel zin in hebben, ons chalet een jacuzzi en een sauna heeft voor privé gebruik, toch zullen we de groene uil wel een beetje missen!

Vogels

Femke is gek op dieren. Honden, katten, het maakt niet uit. Femke begint te lachen als ze die 4-potige monstertjes ziet en ze volgt ze met haar ogen en aait ze. Vrijdag haalde Juul (één van de katten van de Siebe en Gemma) nog uit naar haar, een kleine kras op haar handje, maar ze ging er weer achteraan. Juul beet haar vervolgens ook nog in haar armpje, maar ze bleef lachen en kroop weer als een gek naar Juul toe.

Zaterdag in de namiddag dronken we even een borrel bij Niels en Judith. Niels en Judith wonen nog maar net in Hilversum en we gingen even hun huis bekijken. Ze hebben een grote kooi in de kamer staan met een mooie gekleurde vogel erin. Het ras weet ik niet, maar een kleine (15 cm), zachtgroene met rode soort dwergpapagaai / kanarie.

Femke keek naar de vogel vanuit haar buggy. De vogel zag er interessant uit, maar er kwam nog geen glimlach op haar gezicht. Ze keek enorm ernstig en oplettend naar de kooi, met zo'n bedenkelijk fronsje tussen haar wenkbrauwen.

Dat ging een tijdje goed, tot de vogel een beetje bewoog en één van zijn vleugels een beetje "klapperde". Femke haar onderlip begon te trillen en binnen een seconde strekte ze haar armpjes omhoog naar papa en krijste ze het uit. Diederik haalde haar uit de buggy en hield haar stevig vast, haar armpjes om zijn nek geklemd, maar het huilen hield niet op.

Toen zag ze mama, ze liet papa los en strekte haar armpjes uit naar mama, bij mama zou het wel veilig zijn, maar ook ik kreeg de kleine meid niet gerustgesteld. Het echte gekrijs was over, maar ze bleef enorm verdrietig kijken met een trillend lipje, met om de tien seconden een klein snikje of snufje. Tot de vogel weer eens bewoog of tjilpte, dan was het bovenstaande anekdote weer van voor af aan.....

Het resultaat: Niels en Judith hebben een deken over de kooi gelegd, daar worden vogels rustig van. Aangezien het dan donker is gaan ze dan slapen omdat ze denken dat het nacht is. Femke werd rustig, maar bleef het uur erna de kooi wel in de gaten houden. Ze speelde op de grond, op de bank, op schoot, overal, maar met één oog op de kooi gericht. Misschien moeten we haar toch maar beginnen te confronteren met Pino, anders wordt Sesamstraat later nooit wat!

Poseren

Vandaag was ik met Femke het hele huis door aan het sjouwen om weer wat leuke kiekjes te maken. Alleen maar in haar stoel aan tafel of in de buggy vind ik ook zo wat, dus we gingen aan de slag.

In de keuken op de grond, staand bij de grote rode stoel, staand bij de trap. ik heb geloof ik wel 40 foto's gemaakt (lang leve de digitale camera....)

Femke is nogal snel enthousiast, als ik haar op een andere plekkie neerzet om daar een foto te maken is ze weer helemaal afgeleid en graait ze naar alles om haar heen.

Uiteindelijk lukt het op de bank, alle mobiele telefoons en afstandbedieningen uit het zicht, met als gevolg dat ze echt de camera inkijkt. Ons prinsesje....

Opvrolijken

Vanmiddag waren Femke en ik even "een bakkie doen" bij Gemma. Gem zit niet lekker in haar vel op het moment, dus even extra aandacht aan besteden als vriendin!

Eigenlijk mocht ik geen foto nemen van haar, omdat ze zelf vindt dat ze er niet uitziet. Wij vinden het erg meevallen, je hoeft nou eenmaal niet elke dag "rode-loper-proof" te zijn. Een zogenaamd baal uiterlijk mag best eens en geloof me, ik heb VEEL ergere gezien! (en die hadden niet eens een baaldag...:-))

Aan het eind van ons bezoek zei Gemma: Van zo'n klein supervrolijk meisje word ik zelf ook weer een beetje vrolijk". Dat is natuurlijk super om te horen. Hopelijk is Gemma snel weer de oude en als ze daar af en toe Femke even voor wil knuffelen, dan komen we gewoon wat vaker langs!

Even chillen voor de TV

Als Femke naar de creche gaat, komt ze rond 9.30 daar binnen en gaat ze gelijk over in het kindergewoel. Dan is ze natuurlijk druk, druk, druk en heeft ze geen tijd om te slapen, want ze moet spelen en kwebbelen met haar vriendjes en vriendinnetjes. Als Femke thuis is, krijgt ze rond die tijd haar banaantje, of mangootje, wrijft ze daarna in haar oogjes en gaat ze lekker nog even een kleine anderhalf uur naar bed.

Vanmorgen moesten we rond half elf de deur uit voor een privé afspraak. Geen tijd dus meer om te slapen na de banaan. Ik dacht, hoe kan ik haar nou even zoet houden, want als ze echt moe wordt is ze niet happy en wordt het huilen geblazen. Meestal mag Femke wel 's morgens op kinder tv even naar Bumba kijken als ze bij ons op bed zit en wakker aan het worden is, maar daarna is het uit met de pret en wordt er met blokjes en puzzeltjes gespeeld. De tv is alleen voor het naar bed gaan nog even aan met een verhaaltje van Bumba.

Ik besloot een keertje opvoedkundig onverantwoord te doen. Vroeg in de ochtend heb ik Femke al voor de tv geplaatst. Heerlijk in haar groene Bumbo. En je ziet het: ze zit er relaxed bij!

Lache-bekkie

Bij het vorige verhaaltje zit Femke voor dit vakje. Ze was aan het spelen met 3 andere kindjes, die aan de andere kant van de wand zaten. Als je naar de andere kant gaat en Femke roept is dit aangezicht het resultaat. Over pret-letters gesproken.....

Carnaval

Vandaag had Femke een inhaaldag tegoed op de creche. Vandaag werd- en aanstaande maandag wordt op de creche carnaval gevierd.

Ik sprak leidster Sandra toen ik aan kwam lopen. Ze hadden een machtige dag gehad met alle kleintjes. Een paar kindjes vonden het eng om verf op hun gezicht te krijgen, maar onze kleine meid vond het helemaal geweldig. Sandra zei: "ze ging met haar oogjes dicht en haar gezichtje naar voren klaar zitten, alsof ze elke dag opgemaakt wordt. Toen ik klaar was met rood en het kwastje even wilde wassen begon ze te gillen, tot ik weer terug kwam en verder ging met een andere kleur".

Een pret-letter is het, onze kleine meid. En toen ik haar ophaalde heb ik even in haar groep een fotootje gemaakt. Maandag mag ze weer!

Geconcentreerde blik...

De tijd van de frutsels en de knuffeldieren is zo goed als voorbij. Wel is Femke nog altijd dol op haar Snoozebaby knuffel lapje met labeltjes, maar het spelen met een knuffelbeest heeft ze na 1 minuut echt wel gezien.

Femke begint dingen in elkaar te stapelen en puzzels uit elkaar te halen, ook een hele kunst, want als je ze niet uit elkaar haalt zul je ze ook nooit in elkaar kunnen zetten....

Terwijl ze met dit soort activiteiten bezig is heeft een uitermate ernstige blik op haar gezichtje. Je kan haar roepen, koekjes of bekertjes drinken voorhouden, ze ziet het niet, want ze is bezig.
Niet te geloven hoe snel het allemaal gaat, het baby-achtige is er nu echt wel af!

We moeten gaan opletten

Vriendje Boris is altijd in de weer. Vriendje Boris klimt uit zijn stoel (ook als het riempje vast zit)
als hij aan tafel zit en stapt vervolgens zo op tafel. Hij klautert overal op en af en raakt nogal eens de grond.

Femke begon te bewegen en aan de hand te lopen. Femke begint nu steeds meer te klimmen en klauteren. Zo klimt ze nu voor het eerst uit de buggy, ook als de gordeltjes vast zitten. Ik was met iemand in gesprek en mevrouw stond opeens naast me in de buggy.

De deur naar de gang stond altijd open. Geen probleem, want de trap kan ze toch niet op. Maar tegenwoordig dus wel. De eerste trede is geen probleem en de rest proberen we nog maar even niet uit. Of Femke het daar mee eens is weet ik niet, maar ja, dan moet ze maar gewoon vragen of de deur open mag en dat doet ze nog niet.....

Goed poetsen

De eerste 4 tandjes zijn inmiddels doorgekomen bij Femke, dus we beginnen met tandenpoetsen. De allereerste keer dat we gingen tandenpoetsen, mochten wij het nog doen en bleef Femke rustig op de rand van de wastafel zitten, ze onderging het tandenpoetsen als het ware.

Na die eerste keer had Femke wel door hoe het allemaal moest. De mond stijf dichthouden zodra papa of mama de tandenborstel vasthoudt, zodra ze zelf de tandenborstel krijgt mond open en tandenborstel erin. Dat houdt ze heel lang vol, beetje de tandenborstel heen en weer bewegen en ondertussen goed in de spiegel kijken hoe ze eruit ziet.

En zodra we het genoeg vinden en de tandenborstel proberen te pakken, is het gillen geblazen. Woedend wordt ze, ze gaat staan, slaat om haar heen en probeert de tandenborstel weer af te pakken. Tot deze uit zicht is, we haar optillen en voor de spiegel houden, dan ziet ze zichzelf en begint weer te lachen. Een klein draakje kan ze zijn, maar nooit lang en wel een hele lieve!

Blije prinses

Oh oh, wat was Femke vrolijk dit weekend. Ze lachte wat af. Ze was gewoon van het moment van opstaan tot het naar bed gaan vrolijk. Hier kwam ze net uit haar bedje en was Diederik voor haar aan het koken. Met nog rode wangen van het slapen kruipt ze blij naar me toe.

Ze begint uitdrukkingen te krijgen en mensen steeds meer te begrijpen. Het gebeurt wel eens dat je echt even hard moet lachen om iets wat ze doet, of iets wat iemand in het algemeen zegt, als we dan schaterlachen gaat ze meedoen, alsof ze de mop ook begrepen heeft. Het is werkelijk briljant zo'n klein mensje met steeds meer kenmerken van een volwassene. Nog even en ze neemt ons in de maling....

Typisch Nederland

Er wordt sneeuw voorspeld. Dit komt in Nederland niet vaak voor, dus de weermannen buigen zich over van alles en nog wat. Ze overleggen en overleggen, want er gaan sneeuwvlokken vallen en er is maar één conclusie om op een juiste manier met sneeuwvlokken om te gaan; een weeralarm!

De NS denkt ‘aan ons lijf geen polonaise, we nemen het zekere voor het onzekere en dekken ons vast in’. Gevolg; minder treinen, als je nu al aangeeft dat er minder rijden, kunnen mensen achteraf niet klagen als er toch een trein rijdt.

Als er in Frankrijk een sneeuwstorm begint, is er niets aan de hand. De vrouw van de bakker neemt waar in de zaak, de bakker zelf pakt zijn sneeuwschuiver. De vrouw van de slager neemt waar in de winkel en de slager pakt een schuiver en een baal zout. Een paar buurtbewoners doen een hesje aan, regelen het verkeer en alles loopt alsof er niets aan de hand is.

Vriendin Selma kwam met de trein naar Hilversum, althans, dat was ze van plan. Om 11.45 kreeg ik al een sms dat de trein niet reed en dat ze de trein van 12.15 zou nemen. Om 12.15 belde ze dat die ook niet reed en dat de volgende ook niet zou rijden. Allemaal preventief, want echt hard sneeuwen deed het nog niet. Uiteindelijk heeft vriend John haar naar Hilversum gebracht met de auto, want de NS lag echt op zijn gat vanuit Almere.

Uiteindelijk heeft het wat gesneeuwd. De files bleven uit, sterker nog, er stond totaal 3 kilometer, ten opzichte van de gebruikelijke dagelijkse 300 kilometer. Iedereen was al in de middag naar huis gegaan, want er was een weeralarm afgegeven. Onze tuin was heel even helemaal wit, maar toen ik de camera ging halen dooide het al heel snel weg. Dat is het nadeel van Nederland. Geen prachtige witte landschappen, maar gelijk wegsmeltende sneeuw. En àls het al een keer blijft liggen, dan wordt er meteen gestrooid, waardoor een vieze grijze modderige sneeuwdrap het gevolg is. Gelukkig gaan we bijna skiën!

BUMBA!!

Femke is groot fan van Clown Bumba. Als ze aan de andere kant van de kamer zit en we zetten de dvd van Bumba aan verschijnt er een grote grijns op haar gezichtje en “sprint” ze kruipend naar de tv zodra de eerste tonen hoorbaar zijn van de begintune.

De liefde voor Bumba is ontstaan op het kinderdagverblijf. Als ik Femke ga ophalen wil het wel eens gebeuren dat de hele groep voor de tv zit en dat Bumba aanstaat. Alle kids zitten dan op de grond om de tv heen en zijn muisstil. We kwamen laatst in de supermakt de vader van Femke haar vriendinnetje Bibi tegen en we hadden het er met hem over. Hij zei: Bumba, geweldig! Als ik even rustig wil koken zet ik Bumba voor Bibi op en dan hebben we geen kind aan haar, ze vindt het prachtig!

In elke aflevering van Bumba gebeurt het dat de kindjes zitten te klappen vanwege een actie van Bumba of één van zijn vriendjes. Alle kindjes op de grond klappen dan mee, alsof ze zelf ook zwaar onder de indruk zijn van de goocheltruc die ze net hebben gezien. Femke doet hetzelfde thuis. Nou komt het grote struikelblok om uit te spreken, maar typen lukt nog net: Femke zit dan in haar Bumbo en kijkt naar Bumba. Bij de muziek swingt ze heen en weer en met haar rechtervoetje tikt ze nonchalant op de grond in de maat van de muziek. En het leuke is dat ze Bumba al associeert met het klappen. Bij de begintune begint ze al in haar handjes te slaan. Aan het eind staan alle circusartiestjes bij elkaar en zegt een stem”Dag Bumba, tot de volgende keer!” en dan zwaaien Bumba en zijn vrienden. Ook Femke zwaait dan vrolijk naar het televisiescherm. Geweldig om te zien.

Nu is het carnavalstijd. Ik was met vriendin Selma even in het dorp afgelopen donderdag, zo doken we ook even de Bart Smit in, om ideeën op te doen voor de verjaardag van Femke komende week. En wat denk je?! Tussen de verkleedkostuums van elfjes, piraten, heksen, dieren, en meer van dit soort, hing ook het pakje van Bumba. Wel in een véél te grote maat, maar toch. We konden het niet laten en hebben het pakje even over haar heen gelegd in de buggy. Ze besefte het nog niet echt, maar het zag er heel schattig uit.

Verandering van fles doet drinken

Femke heeft zelf een anti-lek-drinkbeker met 2 oren eraan. Ze heeft er zelfs twee, eentje van Nijntje, dankzij de vriendelijke mevrouw bij de ING bank waar ze haar rekening opende en eentje van normaal gewoon Avent.

Fleur en Boris drinken tegenwoordig uit hippe flesjes, zonder oren, maar met een interessant soort drinktuitje eraan. Het lijkt een beetje op de fles die mijn oom altijd aan de stang van zijn racefiets had hangen (en misschien tegenwoordig nog wel, maar tegenwoordig staan Freek en ik niet meer om de fiets van onze oom heen te springen als we hem zien, dus we weten het eigenlijk niet).

Femke was erg onder de indruk van dit nieuwe type fles. Nadat ze er eerst een minuut of wat naar had zitten kijken, nam ze de eerste slok. dat beviel haar zo goed, dat ik hoop dat Fleur en Boris zelf ook nog wat hebben kunnen drinken.

Volwassen eten

Als je zo naar onze borden kijkt is goed te zien dat Femke al een grote meid wordt. Ze eet eigenlijk steeds vaker met de pot mee.

Zo ook afgelopen week. Gegrilde zalm, gekookte broccoli-roosjes en frietjes. voor mij met curry, voor Femke niet. Niet omdat ze het niet mag, maar omdat ze het (nog) niet lekker vindt.

Met wel een kanttekening erbij: Als de zalm ook maar een klein beetje te lang gegrild is eet ik het nog wel op en Femke niet meer.....

Met als gevolgd dat mijn stuk zalm helemaal uit elkaar geprikt wordt om een mooi stukje uit het midden te halen voor Femke en haar bord er dus eigenlijk netter uitziet dan dat van mij.

Dè overeenkomst: de frietjes eten we allebei het lekkerst met onze handen....

De griep blijft maar aanhouden

Vanaf mei 2006 gaat Femke naar het kinderdagverblijf. Mensen waarschuwden al dat vanaf dat moment de virussen en bacillen door ons huis zouden vliegen, maar we dachten nog dat het wel los zou lopen.

De eerste maanden vielen mee, maar helaas; de mensen kregen gelijk. Vanaf eind november ben ik heel zwaar verkouden en heb ik griep. En wat ik ook doe, het gaat gewoon niet over. Ik werk op maandag en dinsdag, sleep me oververmoeid en snotterig door mijn roostervrije woensdag met Femke thuis, haal nog net de donderdag op kantoor en dan is het weer 3 dagen ziek, te weten mijn ouderschapsverlof vrijdag en het weekend. En dat nu al maanden achter elkaar. Het lijkt wel of ik elke dag dat ik wat leuks kan doen alleen maar onder de wol wil liggen en koorts heb. En tegen de tijd dat ik me weer een klein beetje beter voel is het zondagavond en kan ik me weer zorgen maken over de wekker op maandag.

Ook dit weekend was het weer bingo. Vrijdag de hele dag in bed, ik heb zelfs een oerleuk surprisegfeestje voor Saskia moeten missen. Zaterdag de hele dag koortsig en moe en vandaag een beetje meer redelijk, maar dan ook de hei op geschopt door Diederik voor gezonde buitenlucht en zonlicht. Maar al met al een blèh-weekend.

Dus ik heb er aan toegegeven, ik neem elke ochtend een glas verse jus d'orange, eet nòg meer verse groenten dan ik al deed, heb vitaminepillen gekocht (die ik ook nog eens inneem al schijnen ze niet te werken), ik heb zware pillen ter verhoging van de weerstand gekocht, ik neem elke dag prefentief een paracetamolletje (schijnt ook nog eens gezond te zijn) en drink bijna alleen nog maar groene thee. Als zelfs dit allemaal niet helpt moet ik er volgend jaar aan geloven en wordt het een griepprik. Ik ben er helemaal klaar mee!

Gelukkig, weer inspiratie!

Vriendin Gemma had een uitlaatklep nodig, dus advies van Ilse; Ga lekker bloggen schrijf alles van je af! Als het je niet bevalt kun je altijd nog kiezen het niet te plaatsen, maar ben je het wel kwijt.

Vriendin Gemma ging bloggen en met dat zij begon te bloggen verdween mijn inspiratie om te bloggen. Lekker dan! De afgelopen tijd van mij dus weinig nieuws, maar sinds vandaag kan ik het geloof ik weer.

Nou heb ik Gemma vandaag op de pré-ski-borrel een bemoedigende knuffel gegeven, het kan natuurlijk dat ik het blogisme weer naar me toegehaald heb......eind van de week kan ik checken of we allebei weer op de blogtour zijn, of dat Gemma het nu weer even kwijt is.

Nieuwe generatie hangjongeren

Dit zijn ze, de nieuwe generatie piste-hangjongeren. Over 3 weken zijn we met een man of 12 op wintersport in Frankrijk en de kids gaan mee, van links naar rechts; Boris, Femke, Demi en Fleur.

Vandaag bij John en Selma thuis de eerste pré-ski-borrel. Pré-ski-borrels zijn van essentieel belang voor een goede voorbereiding. De kids waren al braaf aan het spelen, get the picture deden ze hier. Een flesje drinken ging als vredespijp rond, allemaal een paar slokken en dan werd het weer doorgegeven aan de volgende.

Zoals het vandaag ging kunnen we gewoon met elkaar gaan skiën en hebben we helemaal geen oppas nodig, die kids redden zich wel, haha!

Wandelen op de hei

Meestal loopt Femke het hele huis al door als je haar aan 2 handen vasthoudt. Ze stapt dan in rap tempo vooruit, maar aan één hand vindt ze nog eng. We testen het wel eens, maar dan brult ze alles bij elkaar en weigert ze een stap te zetten. Zich laten vallen en een heel zielig kijken is dan het resultaat.

Soms, als ze even is afgeleid lukt het echter wel eens. Vandaag gingen we wandelen op de hei, Femke even uit de buggy, genietend van het zonnetje en al het moois om haar heen. Een mooi moment om het weer even te testen.

Een paar stappen loopt ze alsof er niets aan de hand is en dan beseft ze dat ze aan één hand loopt. Dan is de laatste stap ook gelijk geweest en wordt er geen actie meer genomen. Ze blijft staan en kijkt boos, een non-verbaal "hoe kón je me dit aandoen" straalt van haar gezicht. En tot je beide handjes weer vastpakt weigert ze nog één stap te zetten. Zelfs als je haar 'dwingt' door zelf een stap door te lopen onderneemt ze geen actie en laat ze zich met een harde gil als een drama queen omvallen. Zo'n vallende actie waarbij eventuele passanten je aankijken of je een enorme kinderbeul bent. Mevrouw weet wel wat ze wel en niet wil......

Hele grote zandbak!

Even een kleine test vandaag of Femke van zandbakken houdt. Bij het wandelen op de hei even uit de buggy, midden op het looppad op de grond, samen met mama, het eerste handje heel voorzichtig naar de grond en dan vol erin. Handjes, broek, gezicht, kruipen met de speen bengelend over de grond, nee ik geloof niet dat Femke bang is voor zand, sterker nog, ze vindt het geweldig!

Ik geloof dat Diederik en ik een kado hebben bedacht voor onze dochter. De kans is groot dat ze van papa en mama een zandbak voor in de tuin krijgt, wat een lol kun je daarin beleven.....

Kadolijstje

Nog iets minder dan 3 weken en Femke wordt 1 jaar. De eerste vrienden en familieleden beginnen al te vragen wat Femke wil hebben voor haar verjaardag en ik pieker me suf. Ze heeft al best veel speelgoed en kleertjes, maar om nou haar verjaardag maar helemaal kado-loos voorbij te laten gaan is ook zo wat, het is tenslotte haar eerste verjaardag, dus dat is best een bijzondere!

Hoe kunnen we nou leuke dingen vragen, zonder dat het hier de achtertuin van Michael Jackson wordt (hiermee doel ik op enorme speelgoedbergen, draaimolens en speelgoed met enorm veel geluid, batterij en kleur), of zonder dat ik ontslag hoef te nemen omdat ik een eigen bibliotheek kan beginnen met kinderboeken.......

Als iemand tips heeft hoor ik ze graag!

PS: De badfoto is gewoon vulling en dat er weinig speeltjes opstaan betekent echt NIET dat ze nog geen badspeelgoed heeft, ik geloof inmiddels 4 drijvende kikkers, 4 vissen, 5 badeenden, een paar bootjes, een schepnetje met nog wat losse visjes erbij en een drijvend boekje van Nijntje, lijkt me voor het komende jaar genoeg...:-)