Vrijdag 26 maart is mijn schoonvader (opa Gruttepier volgens Femke) overleden. Niet geheel onverwachts, maar aan de andere kant toch ook weer wel.
In 1996 werd voor de eerste keer kanker geconstateerd, maar tot nu toe is dat met operaties en bestralingen goed gegaan. Afgelopen jaar kwam het terug. In januari van dit jaar hoorden we dat hij ongeneeslijk ziek was. Er was geen behandeling meer mogelijk en er waren flink wat uitzaaiingen, waaronder zijn botten.
Een tijdsindicatie kon er niet worden gegeven, maar speculeren doe je toch. Yvette (mijn schoonzus) en Paul verwachten 19 juni hun eerste kindje en ondanks dat de kans klein was hoopten we natuurlijk toch dat hij toch nog de geboorte van zijn 3e kleinkind mee zou maken.
Dinsdag 23 maart ben ik met Yvette onverwachts nog naar mijn schoonouders gegaan omdat pa hard achteruit ging. De arts sprak die avond van “nog 2 tot 4 weken”. De donderdag erna zijn we allemaal weer gegaan, ook met de kinderen erbij en met oom Lou en tante Bep. Pa vroeg nog heel bewust naar de kinderen en ze hebben ook afscheid van opa genomen. Jelmer begrijpt het natuurlijk nog niet, maar Femke hebben we wel verteld dat ze opa niet meer zou zien.
Ik had Diederik aangeraden voor de zekerheid een toilettas en ondergoed mee te nemen, voor “je weet maar nooit”. Yvette had hetzelfde gedaan en zo bleven Diederik en Yvette allebei die nacht slapen om bij hun vader te kunnen zijn. Ook oom Lou bleef op verzoek van Diederik en zo hebben ze om en om kunnen waken bij het bed van pa.
Ik heb thuis geslapen met de kinderen en tante Bep sliep bij mij. Vrijdag heb ik de kinderen naar Siebe en Gemma gebracht om daar te logeren en rond 15.00 was ik weer met tante bij de familie.
Rond 17.00 keken Diederik en Yvette nog even bij pa en ze hadden het idee dat het niet goed ging. We zijn meteen naar de slaapkamer gegaan en terwijl we allemaal om zijn bed stonden, is pa tegen 17.15 ingeslapen.
In 1996 werd voor de eerste keer kanker geconstateerd, maar tot nu toe is dat met operaties en bestralingen goed gegaan. Afgelopen jaar kwam het terug. In januari van dit jaar hoorden we dat hij ongeneeslijk ziek was. Er was geen behandeling meer mogelijk en er waren flink wat uitzaaiingen, waaronder zijn botten.
Een tijdsindicatie kon er niet worden gegeven, maar speculeren doe je toch. Yvette (mijn schoonzus) en Paul verwachten 19 juni hun eerste kindje en ondanks dat de kans klein was hoopten we natuurlijk toch dat hij toch nog de geboorte van zijn 3e kleinkind mee zou maken.
Dinsdag 23 maart ben ik met Yvette onverwachts nog naar mijn schoonouders gegaan omdat pa hard achteruit ging. De arts sprak die avond van “nog 2 tot 4 weken”. De donderdag erna zijn we allemaal weer gegaan, ook met de kinderen erbij en met oom Lou en tante Bep. Pa vroeg nog heel bewust naar de kinderen en ze hebben ook afscheid van opa genomen. Jelmer begrijpt het natuurlijk nog niet, maar Femke hebben we wel verteld dat ze opa niet meer zou zien.
Ik had Diederik aangeraden voor de zekerheid een toilettas en ondergoed mee te nemen, voor “je weet maar nooit”. Yvette had hetzelfde gedaan en zo bleven Diederik en Yvette allebei die nacht slapen om bij hun vader te kunnen zijn. Ook oom Lou bleef op verzoek van Diederik en zo hebben ze om en om kunnen waken bij het bed van pa.
Ik heb thuis geslapen met de kinderen en tante Bep sliep bij mij. Vrijdag heb ik de kinderen naar Siebe en Gemma gebracht om daar te logeren en rond 15.00 was ik weer met tante bij de familie.
Rond 17.00 keken Diederik en Yvette nog even bij pa en ze hadden het idee dat het niet goed ging. We zijn meteen naar de slaapkamer gegaan en terwijl we allemaal om zijn bed stonden, is pa tegen 17.15 ingeslapen.
De hele week erna ging in een roes. Met elkaar hebben we de kaart opgesteld, de dienst voorbereid en enorm veel herinneringen opgehaald onder het genot van een borrel (zo zou pa het gewild hebben :-)). De muziek had hij al uitgekozen, maar ook die hebben we vooraf met elkaar beluisterd. Een week vol emoties en letterlijk een week met een lach en een traan. Femke ging er op haar eigen manier mee om. Ze moest wel even wennen aan het feit dat er nu opeens nog maar 1 bed op de slaapkamer van oma staat. Ze had zelf bedacht datopa in een schatkistje ligt, een mooi beeld toch? Verder zei ze dat opa nu een sterretje wordt, omdat dat ook met de papa leeuw gebeurt in de Lion King…
De crematie was een persoonlijke dienst waar we een goed gevoel bij hadden. Het feit dat er zoveel vrienden waren gekomen deed ons enorm goed.
De avond na de crematie, toen alle mensen wegwaren en de kinderen hun pyjama aanhadden, zijn we met de kinderen, ma, Yvette en Paul op het balkon gaan staan. Het was een heldere nacht en we hebben Femke gevraagd waar opa nu was. Ze wees één van de sterretjes van de grote beer aan “dat sterretje daar, dat is opa”.
Pa wilde niet meer, hij was op. Hij had enorm veel pijn aan het eind en de vele operaties en onderzoeken hebben hem uitgeput. Gelukkig heeft hij in januari 10 dagen op Terschelling (zijn laatste wens) nog enorm genoten van alles en iedereen. Zoals we zelf gekscherend zeggen waren dat 10 dagen feest met slechts 10 serieuze minuten.
Ik ben blij (en de rest van de familie ook) dat hem verder leed bespaard is gebleven en dat hij tot het eind thuis verzorgd kon worden. Dat was zijn wens en gelukkig kon dat ook.
En wij kijken bij heldere nachten naar het sterretje dat Femke heeft aangewezen. Zo ben je waar we ook zijn toch altijd “in zicht”, en houden we de herinneringen aan (o)pa levend.
De crematie was een persoonlijke dienst waar we een goed gevoel bij hadden. Het feit dat er zoveel vrienden waren gekomen deed ons enorm goed.
De avond na de crematie, toen alle mensen wegwaren en de kinderen hun pyjama aanhadden, zijn we met de kinderen, ma, Yvette en Paul op het balkon gaan staan. Het was een heldere nacht en we hebben Femke gevraagd waar opa nu was. Ze wees één van de sterretjes van de grote beer aan “dat sterretje daar, dat is opa”.
Pa wilde niet meer, hij was op. Hij had enorm veel pijn aan het eind en de vele operaties en onderzoeken hebben hem uitgeput. Gelukkig heeft hij in januari 10 dagen op Terschelling (zijn laatste wens) nog enorm genoten van alles en iedereen. Zoals we zelf gekscherend zeggen waren dat 10 dagen feest met slechts 10 serieuze minuten.
Ik ben blij (en de rest van de familie ook) dat hem verder leed bespaard is gebleven en dat hij tot het eind thuis verzorgd kon worden. Dat was zijn wens en gelukkig kon dat ook.
En wij kijken bij heldere nachten naar het sterretje dat Femke heeft aangewezen. Zo ben je waar we ook zijn toch altijd “in zicht”, en houden we de herinneringen aan (o)pa levend.
3 generaties man; Opa Gruttepier, Diederik en Jelmer (een paar uur oud)
Pa op zijn altijd favoriete Terschelling aan de wandel.
Gelukkig vond hij het later wel leuk, toen hij droog op een slee mocht zitten. Hij zal wel wat van mij hebben, ik vind sneeuw heerlijk als ik aan het skiën ben en prachtig als ik op de bank zit bij de kachel en naar buiten kijk, maar verder.....
