Vogels

Femke is gek op dieren. Honden, katten, het maakt niet uit. Femke begint te lachen als ze die 4-potige monstertjes ziet en ze volgt ze met haar ogen en aait ze. Vrijdag haalde Juul (één van de katten van de Siebe en Gemma) nog uit naar haar, een kleine kras op haar handje, maar ze ging er weer achteraan. Juul beet haar vervolgens ook nog in haar armpje, maar ze bleef lachen en kroop weer als een gek naar Juul toe.

Zaterdag in de namiddag dronken we even een borrel bij Niels en Judith. Niels en Judith wonen nog maar net in Hilversum en we gingen even hun huis bekijken. Ze hebben een grote kooi in de kamer staan met een mooie gekleurde vogel erin. Het ras weet ik niet, maar een kleine (15 cm), zachtgroene met rode soort dwergpapagaai / kanarie.

Femke keek naar de vogel vanuit haar buggy. De vogel zag er interessant uit, maar er kwam nog geen glimlach op haar gezicht. Ze keek enorm ernstig en oplettend naar de kooi, met zo'n bedenkelijk fronsje tussen haar wenkbrauwen.

Dat ging een tijdje goed, tot de vogel een beetje bewoog en één van zijn vleugels een beetje "klapperde". Femke haar onderlip begon te trillen en binnen een seconde strekte ze haar armpjes omhoog naar papa en krijste ze het uit. Diederik haalde haar uit de buggy en hield haar stevig vast, haar armpjes om zijn nek geklemd, maar het huilen hield niet op.

Toen zag ze mama, ze liet papa los en strekte haar armpjes uit naar mama, bij mama zou het wel veilig zijn, maar ook ik kreeg de kleine meid niet gerustgesteld. Het echte gekrijs was over, maar ze bleef enorm verdrietig kijken met een trillend lipje, met om de tien seconden een klein snikje of snufje. Tot de vogel weer eens bewoog of tjilpte, dan was het bovenstaande anekdote weer van voor af aan.....

Het resultaat: Niels en Judith hebben een deken over de kooi gelegd, daar worden vogels rustig van. Aangezien het dan donker is gaan ze dan slapen omdat ze denken dat het nacht is. Femke werd rustig, maar bleef het uur erna de kooi wel in de gaten houden. Ze speelde op de grond, op de bank, op schoot, overal, maar met één oog op de kooi gericht. Misschien moeten we haar toch maar beginnen te confronteren met Pino, anders wordt Sesamstraat later nooit wat!