Eindelijk is het zover. Ik mag weer eens, helemaal legaal, met mijn auto op het strand van Terschelling rijden. Helemaal legaal omdat ik netjes een maand voor ons verblijf op Terschelling een vergunning heb aangevraagd bij de gemeente Terschelling. Nee, dat zeg ik niet goed; er is een verbod, maar je kan een ontheffing op het verbod aanvragen en dat is wat ik heb gedaan.De eerste proefrit doen Diederik en ik even samen, dus de rest moet nog even geduld hebben. We rijden bij de Walvis over het pad richting het Groene Strand en bij de opgang naar het zandstrand schakelen we over van 2H naar 4H, dus over op de vier wielaandrijving. Even onwennig de eerste honderd meter, maar dan is het weer helemaal geweldig. De proefrit verandert in een langere rit helemaal van het groene strand naar de opgang bij paal 8. We hadden al waarschuwingen gehad van een paar eilanders dat er kans op drijfzand is en dat geeft toch een soort van gezonde spanning.
Het stormde loeihard, zo hard dat de bovenste laag zand met een rotgang heel laag over de grond voorbij vloog, daardoor leek het of het strand bewoog en kon je de plassen niet altijd zien. Ook de sporen van andere 4-wheels waren niet zichtbaar, waardoor je vaak onverwacht in een spoor van een voorganger kwam te zitten. Al met al geen drijfzand gezien (of gewoon niet gemerkt natuurlijk…) en heerlijk kunnen crossen.
Ik vond motorrijders altijd heel cool, ze zwaaien namelijk naar elkaar op de weg, zonder dat (wat mij zou overkomen) hun hand achteroverklapt door de snelheid van de motor. Ik reed 4 dagen op het strand van Terschelling en de bestuurders van de andere 4-wheeldrives zwaaiden naar me, zo heel stoer met hun hand even kort omhoog, zo van ‘je hoort bij ons’. Ik deed mee vanuit mijn auto, alsof ik al jaren bij de groep hoorde. Doordat mijn raam dicht was (en ik geen 140 reed...) hoefde ik me geen zorgen te maken dat mijn arm door de harde wind teveel naar achter klapte, dat zou namelijk alles behalve nonchalant zijn…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten