Wat is eten toch lekker

1e kerstdag in Doesburg, de mannen koken en verzorgen de wijnen, de vrouwen keuvelen en drinken wat.

We beginnen met 3 amuses op één bord; rauwe tonijn in sherry-azijn met avocadopuree, uiencompote met coquilles en gesuikerde mandarijntjes en tempura van scampi.

Als voorgerecht een moderne vorm van carpaccio, namelijk een soort club sandwich van ossenhaas.

Vervolgens een op de huid gebakken tarbot met spinazie en cantharellen.

Het hoofdgerecht: hert, met paddestoelen risotto, zuurkool en rode wijn saus.

Tot slot het dessert: een parfait van peer met een vijgentaartje.

Gezien het feestgezelschap waarmee we naar Terschelling vertrekken aanstaande vrijdag is het echt tijd even op de lijn te letten, alsof dat zin heeft de tussenliggende 2 dagen, haha!

Femke kan inmiddels zelfstandig in bad en hoeft niet meer vastgehouden te worden. Ze heeft het helemaal naar haar zin en kruipt en klautert het water rond. Geef haar een paar badeenden, Ernie in zijn bootje en de badthermometer en ze vermaakt zich zo een half uur in het bad.

Maar als ze er dan uitmoet: brullen, het water is veel te leuk! Als dit geen duikstertje wordt weten wij het ook niet meer......

Het voordeel van hoge deuren

Met kerst naar opa en oma Doesburg. Even een dagje daar, zodat opa en oma weer even quality time met hun kleindochter hadden. Spelen, in bad, knuffelen, aan de hand lopen, alles kwam die dag voorbij. De aankomende tijd kan opa er weer even tegenaan en weer wat zakelijke reisjes maken.

En die titel? Die spreekt voor zich, als je bedenkt hoe de foto er had uitgezien bij een lage deur...

Altijd welkom

2e kerstdag moest Diederik werken, Femke en ik zouden samen thuis zijn. We zaten vorige week bij Siebe en Gemma thuis en hadden het over de kerstdagen. Ze hoorden dat Died moest werken en zeiden meteen: Kom dan lekker bij ons eten, de ouders van Sieb zijn er ook, maar die vinden dat helemaal prima!

Niet dat ik me heel zielig had gevoeld als ik een dagje thuis was geweest, maar ik vond het toch wel gezellig aan te schuiven. De altijd super gastvrije Siebe en Gemma hadden uitgepakt en een luxe 4-gangendiner geregeld via via, zodat we de luxe gerechten enkel nog even hoefden te openen en in de oven hoefden te schuiven.

Op zich is zelf koken leuk, maar nu de hele avond aan tafel zitten met elkaar en en goed glas wijn en goed gesprekken (politiek, onderwijs, opvoeding, religie, familiebanden) was ook wat waard.

Daarbij was het best hilarisch om elkaar lachend aan te kijken en te zeggen: knip jij de volgende gang open, of doe ik het? Al met al een top avond, nogmaals bedankt!

Hoofddoekje

Het is etenstijd. Femke gaat in haar stoel, de slab gaat om en mama gaat het eten opwarmen. Uiteraard duurt dat altijd veel te lang, dus tijd voor een beetje "ge-kiekeboe".

En tja, met papa in de buurt is het dan natuurlijk weer tijd voor de schattige look van het slabbetje even wat verder dan normaal omhoog trekken, zodat deze om haar hoofdje zit.

Gelukkig kan Femke er zelf ook de humor van inzien, het staat haar namelijk eigenlijk wel hel leuk. Toch moeten we maar niet steeds zeggen hoe leuk en lief het haar staat, straks wil ze alleen nog maar een hoofddoekje om ;-)

De kampioen

Een onderdeel van Diederik zijn kerstpakket: Eigenlijk bedoeld als wijnkoeler, vullen met ijs en de fles kan erbij. Maar ook leuk voor een klein kampioensmeisje, ze past er precies in. We hebben geen tummy-tubbadje meer nodig!

Nieuwe schoenen

Op schoenenjacht in Hilversum, omdat het tijd wordt voor Femke haar eerste schoentjes. Allerlei winkels in en uit en Femke geniet van het winkelen. Je kan er niet jong genoeg mee beginnen, om op latere leeftijd een serieuze shopster te worden. Uiteindelijk een goede winkel gevonden met veel leuke schoentjes in de maten 19 tot en met 25. Mevrouw Miedema heeft inmiddels maatje 20, dus een maatje 21 gekocht, anders moeten we volgende week weer op schoenenjacht. Stoere koperkleurige glimschoenen met hard roze en klittenband erbij. Ze is helemaal de mevrouw en wandelt, uiteraard aan de hand, supertrots rond. Haar eerste echte eigen schoenen.

Het zal je werk maar wezen

Hoewel ik zeker niet mag klagen over mijn werk en er altijd ergere banen zijn, moet ik bekennen dat ik heel erg uitkijk naar de komende 2 weken dat vrij ben. Gewoon even wat verlof opnemen en zo ben je 2 weken lekker aan huis gekluisterd in plaats van aan kantoor. (Dat is het voordeel van minder dagen werken, dat je met feestdagen erbij snel een weekje vrij hebt).

Lekker een beetje "lummelen", genieten van thuis zijn, quality time met vrienden en familie, verder gaan aan de enorme stapel boeken die klaar ligt om gelezen te gaan worden en het huis weer eens drastisch opruimen.

Het lezen van die boeken gaat me wel lukken, ook de gezelligheid met vrienden en familie gaat me altijd goed af en lummelen kan ik als geen ander. Dat opruimen van het huis schiet er meestal bij in, maar ja, je kan nou eenmaal niet alles hebben...:-)

Eenvoud siert de mens

Onder het motto dat Femke toch nog niets begrijpt van sinterklaas en kerst, besloten we er dan ook maar niets aan te doen thuis. Geen pakjesavond, geen gedichten, geen kerstboom en dus ook geen ballen. Op het kinderdagverblijf werd wel kerst gevierd. Dinsdag 19 december, een uitgebreide kerstlunch. De centrale hal werd helemaal aangekleed en er werd gedekt voor alle kindjes, zowel de jongste groepen als de oudere groepen. Femke wist niet wat haar overkwam. Als ze een speeltje in haar handen kreeg liet ze het direct los en haar oogjes gingen weer in de richting van de kerstlichtjes. Haar speelgoed die dag hing aan de wanden, te weten meters draad met kerstlampjes. Verder had ze helemaal niets nodig, alleen met een glimlach naar al het moois kijken en ze was de hele dag zoet. Tijdens de lunch frommelde ze met haar ene handje aan haar zelfgemaakte glinsterende placemat, die kraakte zo leuk, omdat er plastic omheen gedaan was. In haar andere handje een grote krentenbol, die ze helemaal heeft opgegeten. Wat kan de kerstgedachte toch simpel en mooi zijn.

Burgerlijke vrienden??

Lunch met Thomas. Hij vraagt me of ik op mijn blog niet een duidelijk verschil kan aangeven tussen saaie, slapende, burgerlijke, mutserige, huisje-boompje-beestje, blonde labradors enerzijds en vrolijke, speelse, flitsende, moderne, leuke, in de samenleving geaccepteerd als leuke, hippe, zwarte labradors anderzijds.

Na doorvragen geeft Thomas toe; het verzoek komt eigenlijk van Alex (andra). Die vroeg zich af waarom de burgerlijkheid met een labrador wordt geassocieerd. Ze hebben het nog niet officieel toegegeven, maar ik voorzie op korte termijn wederom een huishouden ontstaan in de Nederlandse samenleving met een labrador, een zogenaamd verantwoorde zwarte wel te verstaan. Gelukkig hebben ze geen stationwagen en ook nog geen kinderen.....

Klap eens in je handjes

Ik heb een boek, beter gezegd: Femke heeft een boek. Een boek met als subtitel: "raad eens hoeveel ik van je hou?" In dit boek kun je van je kindje bijhouden wanneer hij / zij geboren is, informatie over ontwikkeling (wanneer staan, wanneer kruipen, wanneer tandjes, etc) en informatie over lekker/vies eten, favoriete knuffels, en dat soort zaken. Leuk om later terug te lezen, maar jammer dat het ook echt bijgehouden moet worden. Zo af en toe neem ik er de tijd voor en dan is het leuk om alles bij te schrijven. met een glimlach denk ik dan aan haar griezelige rillingen als ik haar tomaat laat proeven en haar blije gezicht en enthousiaste gegil als ze Bram door de kamer ziet lopen.

Woensdagmorgen 13 december was weer zo'n ochtend. Ik pakte het boek en zag dat ik een stuk moest schrijven over Femke haar eerste sinterklaas. Dat kwam mooi uit, dat is net geweest, dat weet ik allemaal nog! Vervolgens zie ik bij de ontwikkelingen staan: "de eerste keer dat ik in mijn handjes klapte". Hey, denk ik, dat doet ze volgens mij nog niet. Ik ga voor haar staan en klap in mijn handen, ze kijkt me vragend aan. Ik ga achter haar staan, pak haar handjes en laat ze tegen elkaar aan komen, een paar keer achter elkaar. Ze moet heel hard lachen. Vervolgens ga ik weer voor haar staan en klap nog een keer........ en tot grote verbazing klapt ze in haar handjes! De hele dag door, iedere keer als ik haar aankijk en bij het eten na iedere hap grijnst ze en klapt ze in haar handjes.

In het raad eens hoeveel ik van je hou-boek komt nu te staan "De eerste keer dat ik in mijn handjes klapte: woensdag 13 december". Als ik nou eerder in het boek had gekeken en afgelopen maand al geprobeerd zou hebben haar te laten klappen had er wellicht 13 november gestaan, hopelijk hoeft ze niet bij haar kleutertest aan te geven wanneer de eerste keer was dat ze in haar handjes klapte, dat zou wel eens tot een extra jaar "voorbereidend kleuteronderwijs" kunnen leiden.....

Klittenband

13 december, Zulte Waregem - AJAX
AJAX wint met 3-0. Opvallende vasthoud acties van de Zultenaren, doen mij regelmatig met verbazing en ongeloof naar het scherm kijken. Nee, dat zeg ik verkeerd; de scheidsrechter die de opvallende vasthoudacties consequent niet doorheeft doen mij met verbazing en ongeloof naar het scherm kijken. Met name de acties waarbij toch zeker een seconde of 10 uitgebreid aan een spelersshirt wordt 'gehangen'. Zou het niet makkelijker zijn als de spelers een T-shirtje dragen dat aan elkaar zit met klittenband? Dan zie je direct welke speler vreselijk is vastgehouden. Enige nadeel is dan wel dat alle spelers hun rugnummer op hun rug moeten laten tatoeëren......

Sneeuwpret

Afgelopen week was het zover: De eerste sneeuw is gevallen in de alpen! Het grote (en overigens enige) voordeel van de winter is de wintersport. Goed gezelschap, lekker de hele dag in de buitenlucht, veel skiën en zeker ook tijd voor de nodige snowfights en stunt-acties op de latten. Vervolgens terug naar het chalet / huis. Openhaard aan, flesjes wijn open en uren kletsen, eten drinken en blufpoker spelen...... Lang leve de eerste sneeuw in de Alpen, laat er vooral nog meer achteraan komen. De voorpret kan beginnen!

Tenderness

Tegenwoordig moet je 's morgens al voor 6.30 in je auto zitten wil je niet vreselijk vast komen te staan in de ellenlange rijen auto's met mensen op weg naar hun werk. In de zomer is 6.00 opstaan vroeg, maar nog net te doen, mits het niet elke dag is. In de winter is het een ware crime. Je wekker gaat, je hoort de regen tegen je ramen kletteren en het is aardedonker. Even gaat het gevoel door je heen dat het midden in de nacht is, en hoopvol kijk je op de wekker of deze misschien per ongeluk is afgegaan.....
Helaas! Het is echt 6.00 en het is tijd om op te staan; veel rise, weinig shine. Maar als je dan eenmaal in de auto zit en helemaal geen fileproblemen hebt voelt het toch wel goed.

Het voordeel van vroeg op je werk zijn is dat je ook weer vroeg naar huis mag. Om 16.30 log ik dan ook mijn PC af na 9,5 uur op kantoor te hebben doorgebracht. Heerlijk, via het kinderdagverblijf om de kleine meid op te halen naar huis! De file van werk naar huis begint echter ook elke dag eerder en zo gebeurt het eigenlijk dagelijks dat ik moet aansluiten in een file. Verwarming aan, radiootje aan en geduld hebben dan maar. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Op alle radiozenders wordt meer gekletst dan lekkere muziek gedraaid en de dj's komen steeds niet meer bij van het lachen om hun eigen grappen, die ik helemaal niet leuk vind, zeker niet als ik me aan het ergeren ben aan de file.

Nou heb ik afgelopen week een nieuwe cd gevonden. Tenderness van Al Jarreau. Ik stopte deze in de cd-speler in de auto en na een minuut of 5 zat ik helemaal rustig in mijn auto, in de file, met een glimlach op mijn gezicht. Wat een geweldige artiest is het toch, met al die heerlijke vreemde geluidjes tussen het zingen door. Na een half uur ben ik veel relaxter en vrolijker bij het kinderdagverblijf en haal ik Femke op, ze zit op de achterbank in haar autostoeltje te murmelen als we het laatste stukje naar huis rijden, dadada.........mmmmaa-ma-ma.....ppa-pa.....tut-tut-tut..... het valt me op dat haar gemurmel feilloos overgaat in de klanken van legende Al Jarreau.

Het Goede Lichaam

Overal ter wereld voelen vrouwen de noodzaak íets aan hun lichaam te veranderen. Nooit is het goed, altijd moet het beter, strakker, jonger of in ieder geval anders. Wat doen en laten zij daar allemaal voor – gedwongen of vrijwillig?

Zondagavond 10 december met Carolien naar het theater, voorstrelling: "Het Goede Lichaam". Een typische vrouwenavond: drie vriendinnen die elkaar thuis opzoeken om eens lekker bij te kletsen over van alles en nog wat. De laatste trends, werkperikelen, mislukte seks…maar bovenal gaat het over het lichaam, dat eeuwige lichaam. Van vetschort tot botox en van borstverkleining tot striae. Zo zijn er verhalen in de trend van het voorbeeld van Margot Ros die, na de bevalling, een dochter heeft liggen aan haar linkerkant en aan de rechterkant haar buik. Zou haar navel ooit nog terugkeren op zijn oorspronkelijke plek?

We hebben continue in een deuk gelegen en vonden de voorsteling eigenlijk veel te kort, maar over 1 ding waren we het meer dan eens: Deze voorstelling moet eigenlijk elke vrouw in Nederland (of eigenlijk Benelux, nee Europa, eigenlijk de hele wereld!) zien. Dus mocht je de kans krijgen: ga er met één of meerdere vriendinnen heen. Hieronder de informatie, klik even op de speellijst, zodat je kan zien wanneer ze in de buurt zijn.
http://www.bostheaterproducties.nl/default.asp?keuze=producties&productie=34

Uiteraard kun je ook met je vriend / man, maar bedenk dan wel dat tijdens de voorstelling waar wij waren slechts 4 mannen in de hele zaal zaten. Sommige dingen zijn gewoon te leuk om te delen met het andere geslacht......

Winterwandeling

Winterweer in Nederland kan echt zo ontzettend prachtig zijn. Geen regen, harde wind, hagel of natte sneeuw, maar echt koud, een beetje zonnig en vooral: droog! Schaatsweer noemden we het vroeger ook wel, weer waar je je op kan kleden.

Zondag 10 december was zo'n dag. Heerlijk wandelen bij Vasse, een klein plaatsje in Twente, waar het echt prachtig is. Er ligt een oude watermolen (Belsmolen), met een restaurantje erbij waar ze de meest heerlijke pannekoeken hebben. (Voor de nieuwsgierigen onder ons: www.belsmolen.nl)

Onze kleine prinses was er ook van aan het genieten, ze kletste maar door en was gedurende de hele wandeling glimlach van oor tot oor (nee, die glimlach zat niet vastgevroren). Een paar keer uit de wagen voor wat leuke plaatjes in de vrije natuur.

Keer op keer nemen we ons voor vaker te gaan wandelen, heerlijk op de hei en in de bossen bij Hilversum. Het is allemaal op loopafstand, maar eigenlijk nemen we de tijd er niet voor. Nu ik weer denk aan haar vrolijke gezichtje en rode wangetjes van de kou en bij het kijken naar de geweldige foto's die we gemaakt hebben tijdens de wandeling neem ik het me weer voor. Ik ben namelijk van het principe dat als je iets van plan bent, je nooit tot 1 januari moet wachten met het in laten gaan van goede voornemens......

Weekendje opa en oma

Afgelopen weekend uit logeren bij opa en oma in Borne. Normaal komen opa en oma naar Hilversum om op te passen, maar deze keer draaiden we het een keertje om. Opa en oma genieten erg van Femke en ze komen altijd met liefde oppassen, maar een keertje oppassen in Borne is natuurlijk wel heel erg leuk, want zo kon oma ook eens in het dorp acher de kinderwagen lopen en op die manier pronken en opscheppen over de kleindochter bij bekenden. Een ander voordeel: wij konden samen weer eens lekker uit eten (www.restaurantvoldaan.nl) en sliepen zo diep, dat we compleet van de wereld waren. Voor opa en oma ook feest, heerlijk de kleine meid vertroetelen en elke dag lekker in bad doen. Het ziet ernaar uit dat ze het erg naar haar zin heeft, dus wie weet kunnen we vaker een avondje uit.....

Sinterklaas

Zondag 3 december was het zover. De allereerste ontmoeting van Femke met Sinterklaas (of van Sinterklaas met Femke, het is maar hoe je het bekijkt). Op zich is ze natuurlijk nog veel te klein om dit bewust mee te maken, maar samen met de kindjes van vrienden is het wel heel leuk en bijzonder om te zien. Daarbij zouden Fleur en Thijmen het natuurlijk niet begrijpen als Femke er niet zou zijn.

RJ en Anneke hadden hun best gedaan alles te regelen en de Sint zou speciaal naar Doorwerth komen om alle kindjes te zien. Heerlijk om een groep van ca 10 kinderen helemaal in spanning te zien zitten als ze één voor één bij Sinterklaas moeten komen. Ze schoven allemaal wat naar achter en wilden vooral niet te dichtbij de Sint komen.

En Femke? Te jong om in spanning te zitten: Ze kroop in haar eentje naar voren, draaide op haar zij en trok met haar handje de rok van de Sint opzij om eronder te kunnen kijken…..
Na het uitdelen van de cadeautjes (Femke kreeg bootjes voor in bad en de nieuwste DVD van Bumba voor haar eerste sinterklaasfeest) mocht ze zelfs nog even op schoot bij Sinterklaas.

Gezakt voor het oppas-examen

Zaterdag 2 december werd opnieuw een dagje Zevenaar ingepland. Door de pech met de waterleiding in de badkamer van mijn moeder was er nog veel werk te doen, dus gereedschap ingepakt, Femke ingepakt en alle bijbehorende zaken als campingbedje (zie foto, nu al een volleerd campeerster), buggy, koffer, luiers, speelgoed, etc (lang leve de burgerlijke stationwagen…).

Aangezien Femke van vrijdag op zaterdag onrustig geslapen had bood mijn moeder aan dat Femke bij hen op zolder zou slapen, zodat Diederik en ik door konden slapen. Ik zei nog dat dat niet nodig was, maar ze zei: als ze bij jullie op de kamer ligt word ik toch ook wakker als ze huilt, dus doe nou maar. Zo gezegd zo gedaan. We gingen om 00.30 naar bed en op dat moment werd Femke wakker. We wensten mijn moeder en Eric succes en gingen snel naar onze kamer. Het uur erna van mijn moeder ging als volgt: naar beneden lopen, flesje halen, naar boven lopen, Femke het flesje laten leegdrinken, nog een keer naar beneden lopen, een extra half flesje maken, weer naar boven lopen, Femke weer het flesje laten leegdrinken, luier verschonen, luier naar beneden brengen en weggooien, weer naar boven lopen. Uiteindelijk om 1.30 hield het heen en weer lopen op en hoorden we Femke nog wat mompelen, meestal een teken dat ze in slaap gaat vallen. Maar het gemompel hield niet op en ging over in heel hard zingen, zo hard dat Diederik en ik er niet van konden slapen.

Na een minuut of 20 zei Diederik: Ik ga ze maar eens helpen, volgens mij krijgen ze haar niet rustig. Diederik bleef een tijd weg en toen hij terugkwam was het boven stil. Wat bleek? Ma en Eric lagen heerlijk te slapen en hebben niets gehoord / doorgehad! Ze sliepen gewoon door Femke haar gejammer heen en hebben ook Diederik niet gehoord die 3x naar de zolder is geweest onder andere om haar NOG wat melk te brengen. Doordat ze ziek was had ze extra behoefte aan drinken en tja, als ze dat dan niet krijgt wordt er natuurlijk ook niet geslapen!

En dan te bedenken dat mijn moeder zei dat ze haar zelfs wel zou horen als ze bij ons op de kamer zou slapen. Ik denk dat ik Femke de volgende keer maar bij ons op de kamer zet als oma oppast….

Oorontsteking

Femke bleef al weken verkouden en had een heel vervelend hoestje. Ze oogde ook echt snotterig, met waterige oogjes. Iets anders verdachts was, dat ze langer dan 10 seconden rustig op schoot wilde zitten.... Daarbij zat ze erg veel aan haar oortjes te plukken, wat wel eens op een oorontsteking kan duiden. Ooit leerde ik dat als je zachtjes aan een oorlel trekt en ze daarop als reactie heel hard gaan gillen het ook echt een oorontsteking is. Dit eenmaal bij beide oortjes getest was ik gerustgesteld, dat was dus niet het geval! Maar wat was het dan wel? Afgelopen vrijdag was het tijd eens met Femke naar de huisarts te gaan voor professioneel oordeel. Diederik met de kleine meid naar de arts. In de wachtkamer hoorde hij nog hoe opvallend vrolijk de kleine is en dat ze echt niet ziek kan zijn. Ook de dokter was deze mening toebedeeld, maar de klachten zijn er dus toch maar even goed kijken. En wat bleek? Toch een oorontsteking! Nu dus aan de druppeltjes en paracetamol en hopen dat het heel snel overgaat. En de “fabel” van het aan de oorlel trekken? Misschien durfde ik gewoon niet echt hard aan het kleine oorlelletje te trekken, omdat het onze eigen dochter is. Aan de andere kant, als ik echt HEEL hard aan mijn eigen oorlel trek zou ik volgens de theorie zelf ook oorontsteking hebben…….

Michelinsterren

Aangezien afgelopen maandag de verdeling van de michelinsterren in Nederland bekend is geworden, leek deze strip me (als groot Fokke en Sukke aanhangster) wel aardig om op mijn blog te plaatsen. Nederland hoort er steeds meer bij in de wereld van Michelin, er is zelfs dit jaar voor het eerst een versie van het michelin-'gilde' uitgekomen voor Nederland. Mocht je zelf willen spotten waar je terecht kunt om te eten in één van de 81-sterren restaurants, dan kun je snel kijken op www.dinnersite.nl voor een compleet overzicht. Eet smakelijk!

Reclame

Marco en Esther hebben een paar jaar geleden de stap genomen dit hotel te kopen in Nittel, een wijndorpje aan de Moezel. Het eerste jaar is er vreselijk veel geklust, uiteraard door een aannemer, maar zeker ook door vrienden, die op die manier Marco en Esther een handje wilden helpen. Heel kort door de bocht is de buitengevel blijven staan en is de rest binnen in het hotel gesloopt en opnieuw opgeknapt. Muren gebroken, nieuwe plafonds, nieuwe keukens en nog veel meer, je kan het zo gek niet bedenken. Het klussen was vaak extreem, maar ook supergezellig, omdat je met veel bekenden bezig bent en het iets compleet anders is dan je dagelijkse werkzaamheden. Een andere leuke bijkomstigheid was dat in de bouwperiode ook de wijnkaart vastgesteld moest worden. Na het klussen gingen de flessen van de verschillende wijnhuizen in het dorp open en werd er uitgebreid getest. Afgemat maar zeker voldaan wegzakken in een hele diepe slaap en de volgende dag weer verder, alle spieren in je lijf voelend.

Op de site van het hotel (http://www.hotelnittelerhof.com/) is goed te zien hoe het nu geworden is, een heerlijk hotel, in een rustige omgeving, ideaal voor even er tussen uit. Aangezien het vrijwel tegen Luxemburg aangeplakt ligt is het ook een ideale stop op weg van / naar bijvoorbeeld Frankrijk, ca 3,5 uur van Utrecht. Je wordt er prima verzorgd en kan er heerlijk eten. Mocht je er een keer naar toe gaan, vergeet ze dan niet onze groeten over te brengen!

Huismerk / Whiskas?

Onze katten krijgen prima verzorging. Meestal huismerk blikvoer dat dan weer wel, maar ze lijden er niet onder en staan altijd wanhopig te miauwen als de bakjes worden gevuld, dus de smaak zal ook zeker niet vervelend zijn. Zoals ik in het vorige stukje al schreef, kan Femke inmiddels kruipen. Ze deed er dan altijd een minuut of 2 over om 3 meter vooruit te komen, maar daar is verandering in gekomen. Gister kwamen we samen thuis na mijn dag werken en haar dag kinderdagverblijf. De standaard procedure gaat dan van start; ik zet Femke op het kleed - zet er een paar speeltjes bij - geef de katten eten - ren naar boven - werkkleding uit - spijkerbroek en shirt aan - ik ren weer naar beneden. Dat allemaal in zo'n anderhalve minuut. Gister rende ik aan het eind van de procedure weer heel hard naar beneden, maar zag Femke niet op het kleed zitten. Ik liep de kamer in en daar zat ze, naast Bram, het eetbakje van Igor op haar schoot, allebei haar handen onder het voer en ze aten synchroon.....De tijd van opletten is nu dus echt aangbroken, ze wordt snel! Zou het dan vanaf nu wijsheid zijn over te stappen op een echt merk kattenvoer, of moet ik de katten uit voorzorg maar liga en fruithapjes gaan geven? Ik troost me maar met de gedachte dat onze katten een glanzende vacht en en natte neus hebben.

Mevrouwtje ongeduld

Ons kleine meisje, die qua uiterlijk zo sterk op haar vader lijkt, begint karaktertrekjes van haar moeder te vertonen. Ze had al één specifiek karaktertrekje van mij, namelijk de ongeduldigheid. Zodra madame iets ziet dat ze leuk vindt en het komt niet gelijk haar kant op geeft ze een vreselijk harde gil. Dit geldt voor speelgoed, maar zeker ook voor een flesje melk. We hebben nog de illusie gehad dat we het een beetje konden trainen. Gewoon even een minuut wachten en dan pas aangeven wat ze wil hebben. Dit blijkt echter niet de oplossing….. Sterker nog, het lijkt averechts te werken. In plaats van de harde gil gaat het over in een werkelijk ‘furieuze’ blik, heel hard stampvoeten en oorverdovend gebrul. We hebben na een week of wat onze training opgegeven en bedienen haar nu op haar wenken. Afgelopen week is Femke begonnen met kruipen. Voor ons ideaal, aangezien ze nu zelf veel kan pakken. Ze heeft onze hulp nu minder vaak nodig heeft en dat scheelt een paar harde gillen per dag. Een andere karaktereigenschap die ze echt van mij lijkt te hebben is de angst dat ze wat mist. Mijn ouders zeiden altijd dat ik ook altijd bang was om iets te missen en wilde ik ook overal bij zijn. Volgens mij heb ik dat nog steeds :-). Mijn vader verbaasde zich altijd over het feit dat als ik om 2.00 thuis moest zijn, ik nooit eens om 1.57 thuis was, maar altijd klokslag 2.00. Ik was daar dan weer verbaasd over, want wat zeurde hij nou, ik was toch op tijd? Gister ging ik Femke ophalen uit het kinderdagverblijf. Ik hoorde van leidster Sandra dat Femke niet meer wil slapen. Alle kindjes slapen een paar uur, maar Femke heeft er geen zin meer in. Zodra ze op bed wordt gelegd gaat ze staan, om alles goed in de gaten te kunnen houden. Als ze dan niet meteen weer uit bed wordt gehaald gaat ze mopperen. Er zijn nog andere kindjes aan het spelen, dus waarom kan zij daar niet bij zijn? Het voordeel voor ons is dat ze de 5 dagen na het kinderdagverblijf moet bijslapen, dus wij hebben geen kind aan haar als ze dinsdagavond helemaal kapot is na 2 dagen crèche…..

VolDAAN

In Hilversum, op loopafstand van ons huis, zat de Kookerij, een leuk eetcafé, maar met een interieur dat zo gedateerd was dat het weer charmant werd. De Kookerij had 2 eigenaren en eigenlijk wilden ze wat anders. Nou bestaat er tegenwoordig op NET5 naast extreme make-over van mensen en huizen inmiddels ook een make-over versie van restaurants. Een creatief team helpt met het verwezenlijken van de droom van de eigenaar en gooit er nog een extra budgetje tegenaan waardoor het echt interessant wordt om dit programma in te schakelen. Daan van Dijk is doorgegaan met de voormalige Kookerij en heeft besloten de hulp van dit programma in te schakelen. De naam is veranderd in “restaurant VolDAAN” en het gehele interieur is vernieuwd. Op 4 oktober hebben we met een groep gegeten in het nieuwe restaurant. De sfeer is goed en het ziet er werkelijk prachtig uit binnen. Ook niet geheel onbelangrijk: Er staan leuke gerechten op de kaart en het eten is erg lekker. Ik nam een kijkje op de site van het restaurant (http://www.restaurantvoldaan.nl/) en daar stond vermeld dat de uitzending op NET5 morgen (woensdag 29 november!!!) wordt uitgezonden om 21.30. Wellicht leuk om te kijken. Daarbij is het de eerste uitzending van het programma, dus mocht het nieuwe programma een hit worden op de nederlandse televisie dan kun je donderdagochtend meepraten op je werk, want dan was je er in ieder geval bij!

Tegenslag bij de mannen

Vrijdag is Diederik begonnen met het slopen van de badkamer. Alles gaat voorspoedig, de badkamer is goed sloopbaar en het foei-lelijke beige sanitair vliegt van de wanden. In de namiddag arriveert Freek en aan tafel wordt optimistisch een plan de campagne gemaakt voor de dag erna. ´Misschien als het meezit kunnen we morgen al een eind komen met tegelen´. Zaterdag, de mannen beginnen vol enthousiasme aan het plaatsen van de douchebak, de hele ombouw wordt geplaats van het nieuwe toilet (eindelijk een hip hangtoilet!) en de helft van de badkamer is al getegeld. Goede stemming aan tafel zaterdagavond en wederom worden plannen gesmeed voor de dag erna. Freek tegelt verder en Diederik plaats de nieuwe toilet en de douchekranen. Nog even doorzetten en Jellie heeft haar nieuwe badkamer. Het ziet er fantastisch uit en de mannen fluiten. We horen opmerkingen als `het gaat soepel`, `het valt niets tegen´, en `gelukkig nog geen tegenslagen´...... en dan, opeens, een gil. DE WATERLEIDING MOET DICHT!!! We hebben een leiding geraakt! Verschillende mannen rennen de trap af naar het luik in de gang, er spuit water door de badkamer, we horen het stromen en dan is het stil. Er volgt enkel een luid gevloek en de mannen zijn van slag. Terecht! Het is zondag en ze kunnen niet verder. Alle winkels zijn dicht, de loodgieters onbereikbaar en vanavond zou iedereen weer naar huis gaan. Eric rijdt rap naar Arnhem om zijn leidingzoeker te halen, zodat in het beton gespeurd kan worden. Deze keer wederom plan de campagne, maar dan nu aan het begin van de middag. Nog een middag de tijd om een betonnen vloer uit te hakken, een leiding te vinden, deze te repareren en dan de standaard werkzaamheden nog af te ronden als tegelen en kranen plaatsen. Conclusie: Morgen een verlofdag en door met de arbeid. De boren beginnen weer te brullen en het huis trilt op zijn grondvesten. Het is niet te geloven, Femke ligt praktisch naast de badkamermuur te slapen en slaapt door alle beitels en diamantzagen heen. Heerlijk om zo onbezorgd te zijn, terwijl je vader en oom de grootste stress van de wereld hebben.

Van oud naar nieuw in november

Jellie wil een nieuwe badkamer. Dit is geen opwelling van vandaag, dat wil ze al jaren. Al tijden zoekt ze naar nieuwe kleuren en ideeen voor een mogelijke nieuwe badkamer die er ooit gaat komen. Eindelijk is de nieuwe badkamer uitgezocht. Het geheel bestaat uit wit sanitair, een donkergrijze vloer en witte brede tegels voor op de muur. Freek en Diederik hebben ook eindelijk tijd er een weekend goed tegenaan te gaan met slopen en bouwen.
Waarschijnlijk is de badkamer die er een slordige 30 jaar in heeft gezeten over een jaar weer vol in de mode. De vloer van de oude badkamer was heel warm, oranje-rood, de tegels aan de muren donkerbruin met kleine bobbeltjes en het sanitair was allemaal niet saai wit, maar prachtig beige. Hopelijk beseft ze wat ze gedaan heeft....

Een dagje voor de camera's

Eind september zijn Siebe en Gemma getrouwd. Een bijzondere dag, ook voor ons, want Died en ik mochten beide getuigen zijn, niet alleen van deze dag, maar ook van het bruidspaar.

Als vrijgezellendag voor Gemma hadden we een professionele fotoshoot geregeld. Eerste werd van alle meiden afzonderlijk een uitgebreide shoot gedaan, onder het genot van een paar flessen champagne. Als laatste werden een aantal groepsfoto's gemaakt, waarvan hiernaast één te zien is. De aanstaande bruid (op dat moment nog 'aanstaand" tenminste, nu inmiddels al maanden getrouwd...) ligt in het midden over de bank heen. Het is aan te raden, want zo'n dagje is echt erg leuk om te doen. Echt volgens de regels ging het niet, want er zijn bij hen al 2 kids voor het huwelijk, maar daar kunnen wij niet al te veel over zeggen; al 15 jaar bij elkaar, niet getrouwd en ook een dochter. Maar misschien was voor hen de keuze een labrador of trouwen.....en dan is toch gekozen voor het veel minder burgerlijke papiertje, dan voor de haarbal op 4 pootjes...

Oude liefde smelt niet

Er zijn dingen in het leven die je nooit verleert, althans, dat wordt altijd geroepen.

Zo schijnt het hetzelfde te werken met skiën; als je eenmaal kunt skiën, kun je dit na jààààren nog steeds, al heb je al die tijd geen sneeuwvlokje gezien. Voor een deel weet je natuurlijk al dat dat klopt, er zit immers steeds bijna een jaar tussen 2 seizoenen op de latten. En ik kan nu uit ervaring roepen dat een jaartje extra er tussenuit geen verschil maakt. Afgelopen donderdag, 16 november, hebben we een om even sfeer te proeven even op de latten gestaan in Landgraaf. Samen met Marc, Selma en John waren Diederik en ik een hele dag onderweg om 2 uur te genieten van -5 graden. Ik stond na een "oversla jaar wegens zwangerschapsverlof" na bijna 2 jaar weer een keer op de ski's op de krakende witte sneeuw en de liefde voor de wintersport was er weer meteen.

En dat ik nog even gemeen als vanouds ben in de sneeuwpret blijkt uit het feit dat goede vriend John een pannekoek-liftje tegen zijn hoofd dreigde te krijgen en ik "gewoon" bleef toekijken, om te kijken hoe hij aankwam ipv hem te waarschuwen. Helemaal vals ben ik dan ook weer niet, want ik heb mijn zonde wel direct opgebiecht, al liepen de tranen van het lachen over mijn wangen.....

Gelukkig hebben we erna wel meteen even een gloeiwijntje gedronken om te proosten op de eerste afdalingen van het seizoen.

Cleopatra

De labrador is er dan wel niet, maar ik zal eerlijk zijn: er zijn wel 2 andere beestjes in ons huisje-boompje; 2 katten,
- de grijze (Igor), die nogal schuw is
- de rode (Bram), die eigenlijk alles en iedereen leuk en gezellig vindt. En zeg nou zelf, 2 katten zijn toch zeker veel minder burgerlijk dan één labrador!? Katten hebben altijd een bepaald soort arrogantie over zich, of zoals een vriendinnetje van me vroeger zei: Honden hebben een baasje, katten een bediende.
Igor accepteert Femke in huis en blijft rustig tot Femke haar harde gegil opzet, dan zien we een grijze streep en horen we alleen nog een geklepper van het kattenluik. Bram moest de eerste 6 maanden alleen even wennen aan Femke, maar tegenwoordig delen ze alles, zo ook het aankleedkussen.

Aangezien ze altijd (zoals op de foto) een beetje zijdelings ligt, nonchalant op 1 armpje steunend, noemen ze dit kleine meisje op het kinderdagverblijf Cleopatra. Een grote tafel met druiven en wijn erbij en ze kan liggend aanvallen zeggen ze dan. We zullen er maar niet bijzeggen dat dit komt omdat ze nog niet verder omhoog kan komen :-). Normaal ligt ze dus exact zo, maar dan zonder Bram in haar rug. Ach, je kan er om lachen, maar als trotse moeder zeg ik dan: maar buikspieren heeft ze!

Blog vs Labrador

Huisje-Boompje-Weblog...... want dat beestje, "die labrador welteverstaan" komt er dus echt niet! Dat zou namelijk betekenen dat je dan opeens WEL burgerlijk bent.... En zeker als je dan in 't Gooi in een rij woont, met een stationwagon voor de deur en een klein meisje in een Bugaboo, dan wordt het wel heel hard tijd om de laatste stap te voorkomen. Dus in plaats van een hijgende hond achter in de stationwagen doen we heel veel leuke dingen, zijn we veel weg, genieten we van (al zeggen we het zelf) onze bourgondische levensstijl, allemaal om maar aan te tonen dat we anders dan burgerlijk zijn. En AL die leuke dingen in het leven leggen we dan vast in en weblog;
- leuk voor de kleine als ze wat groter is
- handig voor vrienden en opa's en oma's, zodat ze foto's en verhalen kunnen lezen wanneer het hen uitkomt.
Zo zie je maar dat je helemaal geen goede reden nodig hebt om mee te gaan in de hype van 2006; het hebben en bijhouden van een weblog....................