Er zijn dingen in het leven die je nooit verleert, althans, dat wordt altijd geroepen.
Zo schijnt het hetzelfde te werken met skiën; als je eenmaal kunt skiën, kun je dit na jààààren nog steeds, al heb je al die tijd geen sneeuwvlokje gezien. Voor een deel weet je natuurlijk al dat dat klopt, er zit immers steeds bijna een jaar tussen 2 seizoenen op de latten. En ik kan nu uit ervaring roepen dat een jaartje extra er tussenuit geen verschil maakt. Afgelopen donderdag, 16 november, hebben we een om even sfeer te proeven even op de latten gestaan in Landgraaf. Samen met Marc, Selma en John waren Diederik en ik een hele dag onderweg om 2 uur te genieten van -5 graden. Ik stond na een "oversla jaar wegens zwangerschapsverlof" na bijna 2 jaar weer een keer op de ski's op de krakende witte sneeuw en de liefde voor de wintersport was er weer meteen.
En dat ik nog even gemeen als vanouds ben in de sneeuwpret blijkt uit het feit dat goede vriend John een pannekoek-liftje tegen zijn hoofd dreigde te krijgen en ik "gewoon" bleef toekijken, om te kijken hoe hij aankwam ipv hem te waarschuwen. Helemaal vals ben ik dan ook weer niet, want ik heb mijn zonde wel direct opgebiecht, al liepen de tranen van het lachen over mijn wangen.....
Gelukkig hebben we erna wel meteen even een gloeiwijntje gedronken om te proosten op de eerste afdalingen van het seizoen.
1 opmerking:
echt lullig hoor, dat je het nu ook op internet hebt gezet dat John die skilift op zijn kanis kreeg!
Een reactie posten