Toch iets van mij....

Van de week zei ik tegen Diederik: "we weten de bloedgroep van Femke niet eens, is dat niet belangrijk als we zo'n reis gaan maken?" Eigenlijk waren we het erover eens dat dat nooit kwaad kan, dus even de huisarts gebeld.

Zo gezegd zo gedaan, een laboratoriumformuliertje ophalen bij de huisarts en door naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bedacht ik me dat Femke nog geen ponsplaatje heeft, dus eerst dat maar eens regelen. Terwijl ik daar zat vroeg de dame achter de balie om mijn trouwboekje.....

Ik denk dat de verbazing van mijn gezicht af te lezen viel, ik vroeg met een lach of mijn dochter alleen in aanmerking kwam voor een ponsplaatje met getrouwde ouders, anti-bastaard beleid, je weet maar nooit in het Gooi! Maar het was een heel ander verhaal. Voor een ponsplaatje moet je je kind legitimeren en dat kan middels een bijschrijving in een trouwboekje. Aangezien we dat natuurlijk niet hebben en ik mijn paspoort niet meehad waar Femke wel in staat bijgeschreven, kwamen we gelukkig in aanmerking voor een ponsplaatje voor één dag.

Inmiddels uitgerust met ponsplaatje èn laboratoriumformulier door naar de balie voor het bloedprikken. Aangezien ik zelf amper te prikken ben vroeg ik me af hoe ze dat in zo'n klein armpje van bewegelijke Femke gaan doen, maar daar zouden ze wel in getraind zijn dacht ik zo. Daar zaten we dan.....de verpleegster vol overgave en passie op zoek naar een goede ader van Femke.

Ik met Femke op schoot, een tweede verpleegster erbij voor de houtgreep en Femke met een opgestroopt truitje en een strakke groene band om haar bovenarmpje. Ze vond de band maar niets en deed pogingen hier wat aan te doen. Na lang kloppen en kneden zei de verpleegster: "Ik zou graag ook even haar andere arm willen zien".

De verpleegster werd stiller en stiller en klopte en kneedde in Femke haar linkerarmpje, wederom gesierd met een strakke band om de bovenarm. Na iets meer dan een minuut vroeg ze of het belangrijk was dat er nu werd geprikt in verband met een opname ofzo. Ik legde haar uit waar het voor was. Ze vertelde me dat dat geen zin heeft, omdat bij opname in welk willekeurig ziekenhuis ter wereld ze altijd zelf bloed moeten opnemen voor controle, ze mogen nooit de gegevens van een ander laboratorium aanhouden.

Terwijl ze de band er weer afhaalde raadde ze me af Femke haar bloed te laten prikken. Kwam ze zelf mooi weg, want blijkbaar lukte het niet. Ze zei er ook nog bij dat het met name van belang is voor transfusie en dergelijke, maar dat ze dan altijd "O" bloed kunnen geven, dat kan iedereen, ongeacht je bloedgroep toegediend krijgen. En Femke klom weer opgewekt en vol praatjes van mijn schoot, inmiddels weer lachend met haar mouwtjes naar beneden.

En ondanks dat ze zo vreselijk op haar papa lijkt heeft ze toch iets van mij: Aderen die niet te vinden zijn, dus weg met die naalden!!!