Triest

Zondagavond komen we terug van de dagen Drenthe. De post zit nog in de brievenbus, veel reclame, wat rekeningen en een envelop met grijze rand, een rouwkaart. Wie kan dat nou zijn, is de eerste gedachte die door je heen gaat. Dus voor het openen nog even controleren of hij inderdaad wel aan ons gericht is.

Jazeker, aan ons hele gezin. Tijdens het openmaken probeer ik te bedenken of ik van bv ouders ofzo nog heb gehoord van mensen die ziek waren (dat is toch het eerste waar je aan denkt), maar ook bedenk ik me snel dat ik dan al gebeld was voor ik de kaart in de brievenbus zou aantreffen.

Dan ongeloof bij het lezen van de naam. Frans, de man die ons alledrie meerdere keren heeft geconsulteerd wegens allergieën, is overleden. Zelfs Femke was al 2x bij hem geweest voor onderzoek. Hij consulteerde niet alleen ons overigens, maar ook Selma, en de kids van Siebe en Gemma. Ze spraken (net als wij) over de "wonderdokter", omdat hij intoleranties en allergieën vond die in ziekenhuizen uit bloedonderzoek en dergelijke niet naar voren kwamen.

Op de rouwkaart is sprake van een korte, maar hevige en ongelijke strijd. Hij mocht slechts 49 jaren jong worden. We zijn er stil van.