Met kerst kreeg Femke van tante Yvette en oom Paul een nieuw dekbedovertrek. Een witte hoes, met 4 gekleurde olifanten, die op elkaar staan. De onderste is de grootste, aan het voeteneind en dan worden ze steeds een tikje kleiner naarmate je omhoog gaat richting het kussen.
Iedere avond als deze hoes om het dekbed zit en Femke net in bed ligt ga ik olifantjes tellen. Ik begin dan bij haar voeten en tel dan naar boven, waarbij ik alle olifantjes aanwijs. Als ik 4 gehad heb wijs ik haar hoofdje aan en roep heel hard: 5 olifantjes, waarop Femke nog harder "neehee!!" roept.
Afgelopen zondagavond ging het ook weer zo en zie hier ons gesprek:
Ik: één, twee, drie, vier, VIJF olifantjes!
Femke: Neehee!
Ik: Nee?
Femke: Nee, ik ben niet een olifantje!
Ik: Oh??
Femke: Nee kijk maar _en ze wijst haar neus aan_, ik heb niet een neushoorn!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten