Nadeel van vrouw zijn

Vrouw zijn, oké, dat is nog prima te doen! Maar zodra je 30 en ouder bent krijg je elke vijf jaar een oproep voor het beroemde 'uitstrijkje'. Het bezoek is vervelend, pijnlijk en daarbij voel je je ook nog eens niet echt prettig op de onderzoekstafel zo met alles open en bloot.

De huisarts belde me een aantal weken geleden: "Het is weer zo ver, u wordt in juni 35, dus dit jaar weer tijd voor het bevolkingsonderzoek! Op vrijdag 2 weken geleden ging ik met knikkende knieën en lood in mijn schoenen naar de huisarts. In de wachtkamer ontspande ik een klein beetje, want mijn vriendin Caro wordt ook in juni 35, dus zij zat er ook! Niet dat het de angst wegneemt, maar een beetje keuvelen leidt wel wat af.

Het onderzoek was zoals het hoort te zijn, vervelend en niet leuk. Blij dat ik er weer voor 5 jaar vanaf ben loop ik de praktijk uit. Vandaag eindelijk bellen voor de uitslag. Je gaat er eigenlijk wel van uit dat het allemaal in orde is, maar toch ben ik altijd zenuwachtig als ik moet bellen. Dus, toch een beetje nerveus belde ik de praktijk.

Arts: Bent u van die en die datum?
Ik: Ja, dat ben ik.....
Arts: Oh, dan is het goed dat u even belt..........
Ik (inmiddels met droge keel): eh...hoezo?...
Arts: Het onderzoek is mislukt, heel vervelend, maar er zijn niet voldoende cellen afgenomen.
Ik: Oh, dus er is niets ergs gevonden ofzo?
Arts: Nee, maar het onderzoek moet wel even opnieuw! Zullen we dat gelijk komende week maar even doen?

Ik moet dus weer! Ik was zo blij dat het er weer opzat voor 5 jaar... Ik zou denken dat ik nu wel gespaard zou blijven na al die "vrouwen"-onderzoeken die ik al gehad heb de afgelopen jaren. Maar helaas, daar wordt geen rekening mee gehouden. Vrijdag moet ik dus weer de onderzoekstafel op en daarna wederom 2 weken wachten op uitslag. Ik denk dat ik de arts vrijdag maar vraag om meteen 3x zoveel cellen weg te halen, voor het geval dat het er nog niet genoeg zijn....